Ένα προϊστορικό ερώτημα. Δεκάδες φιλόσοφοι και άνθρωποι της νόησης έστυψαν το μυαλό τους αλλά απάντηση δεν βρήκαν. Τι κάνει τους άντρες και τις γυναίκες τόσο διαφορετικούς? Γιατί η συμβίωση είναι τόσο επεισοδιακή, δύσκολη της περισσότερες φορές πάντα όμως ενδιαφέρουσα και καθόλου βαρετή?

Η ερώτηση που ταλανίζει την ανθρωπότητα γέννησε πολλές απόψεις και οι προσπάθειες ερμηνείας γέννησαν το θεατρικό του Ρομπ Μπέκερ, Caveman. Η παράσταση ήρθε στην Δράμα και εγώ ήμουν εκεί.


Στις 9:20 ήμουν μέσα στο Κινηματογράφο που λειτούργησε ως θέατρο εκείνη την ημέρα. Η σκηνή μικρή αλλά ιδανική για μια interactive παράσταση με ένα άτομο. Ο Ζήσης Ρούμπος γνωστός απο το Κάψε το Σενάριο προσπάθησε να βασιστεί στο σενάριο και την σκηνοθεσία βάζοντας όμως μεγάλες δόσεις αυτοσχεδιασμού και βάζοντας στο παιχνίδι και το κοινό.

Παρά το οτι η γιαγιά δίπλα μου δεν σταματούσε να μουρμουράει, άραξα και ευχαριστήθηκα την παράσταση, που είχε αρκετό γέλιο και πολύ λίγες κοιλιές. Ο Ρούμπος ήταν πολύ καλός έχοντας ένα καταιγιστικό σενάριο που προχωρούσε ασταμάτητα, σε διαφορετικά θέματα, έπαιζε με το κοινό, το οποίο στην συγκεκριμένη περίπτωση αποδείχτηκε δεκτικό και έβγαλε γέλιο και την στιγμή που άρχισα να κουράζομαι ήρθε το διάλειμμα και επέστρεψα με όρεξη.

Το χιούμορ του ηθοποιού φάνηκε κάτω απο το πολύ καλό σενάριο και αν ήταν λιγότερη η προσπάθεια του να παίξει την ίδια χαζογκόμενα σε κάθε αστείο που εμπεριείχε γυναικείες συζητήσεις, θα ήταν τέλεια η απόδοση του. Αυτό είναι όμως και σκηνοθετική απόφαση...


Αφού τελειώσαμε με την κριτική ας μιλήσουμε για την θεματική. Μπορεί η παράσταση να ήταν μια χαλαρή κωμωδία που βασιζόταν στα τυπικά δίπτυχα των σχέσεων, αλλά καταβάθως ήταν μια ρομαντική ωδή προς ένα "μαγικό" πλάσμα; Την γυναίκα! Και αυτά τα γλυκούλικα που πετούσε στο τέλος κάθε μεγάλης και αστείας θεματολογίας, προκαλούσαν ένα μακρύ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧ απο τις γκόμενες σε όλο το θέατρο.

Η υπόθεση θέλει τον πρωταγωνιστή να τον διώχνει απο το σπίτι η γυναίκα του. Στον δρόμο θα συναντήσει το κοινό και θα του πει την ιστορία του. Θα τους πει για εκείνο το πάρτι που πήγε, που ξενέρωσε και έφυγε και όταν γύρισε στο σπίτι to πνεύμα του Caveman του φανερώθηκε και του έδειξε το μυστικό. Τον λόγο που είναι τόσο διαφορετικοί οι άντρες απο τις γυναίκες.

Πηγή η προϊστορική εποχή. Τότε που οι ρόλοι του άντρα και τις γυναίκας ήταν διαφορετικοί και διακριτοί. Ο άντρας ήταν ο κυνηγός. Είχε βασικό σκοπό να εστιάζει σε ένα στόχο και με την σωστή οργάνωση και με λίγες και καίριες κινήσεις να φτάσουν στο στόχο. Ο τρόπος του κυνηγού μπήκε στο DNA και το υποσυνείδητο του άντρα, διαμορφώνοντας τον τρόπο τους μέχρι την σημερινή εποχή.

Η γυναίκα απο την άλλη ήταν συλλέκτρια. Σκοπός της ήταν να συλλέγει τροφή και πληροφορίες. Να ξέρει ποια τρώγονται και ποια όχι, να έχει περιφερειακή όραση και να βγαίνει σε ομάδες για να βρει αυτό που θέλει. Όταν απο την άλλη μέσω του κύκλου της συνδύασε, τον χρόνο και τις κινήσεις του φεγγαριού, για τον άντρα μετατράπηκε σε ένα μαγικό πλάσμα που χρειαζόταν την προστασία του.

Οι προϊστορικές συνήθειες του άντρα και τις γυναίκας επηρέασαν την σημερινή συμπεριφορά τους και πλέον κάνει την συμβίωση εκρηκτική. Όταν όμως καταλάβεις ποια είναι η πηγή και ο ποιος ο λόγος θα κάνεις...... ένα μακρύ ΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧΧΧ!!!

Το αν ισχύουν όλα αυτά είναι άσχετο. Η παράσταση εκπληρώνει εύκολα τον στόχο της. Γελάς και αν πας και με την κοπέλα σου θα είναι αρκετά συγκινημένη ώστε να στο ανταποδώσει το βράδυ αφού σου πει καμιά εκατοσταριά φορές: "εγώ δεν κάνω έτσι εεεε???".

Το Caveman είναι μια πολύ καλή κωμωδία για να την δούνε ζευγάρια, αντροπαρέες και γυναικοπαρέες. Αν ο ηθοποιός έχει κέφια και το κοινό είναι δεκτικό θα περάσεις ένα γαμάτο βράδυ.

ps: μην συνηθίζεται με την κουλτούρα που έχει πέσει τελευταία. Δεν πάω θέατρο κάθε μέρα...