Συμβουλές εναλλακτικού τουρισμού από μια wanna be ταξιδιάρα ψυχή!

Posted by : Unknown 26 Απρ 2015

3 χώρες, 5 πόλεις, 11 μέρες, 30+ γνωριμίες. Συμβουλές εναλλακτικού τουρισμού από μια wanna be ταξιδιάρα ψυχή!

Απο την Eleni Solucky

Όλοι έχουν και κάποιο πάθος στη ζωή τους. Το πάθος αυτό μπορεί να αφορά οτιδήποτε. Πάθος για video games, comics, ζωγραφική, μουσική, χορό, διάβασμα, αθλητισμό, φαγητό, σεξ, κάπνισμα, μόδα, πάρτι, αλκοόλ, χρήμα….

Το δικό μου πάθος είναι τα ταξίδια και οτιδήποτε μπορεί να προκύψει από αυτά. Έχω βάλει σαν προσωπικό στόχο να ταξιδεύω τουλάχιστον τρεις φορές το χρόνο, κυρίως στο εξωτερικό. Αυτό προφανώς δεν είναι πάντα εφικτό, αλλά νομίζω πως κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.

Και όταν λέω ότι μου αρέσουν τα ταξίδια, δεν εννοώ 4 μέρες στη Ρώμη σε ξενοδοχείο 5 αστέρων με ξεναγό και προσωπικό λεωφορείο να μας πηγαίνει στα αξιοθέατα. Το μισώ και το βαριέμαι οικτρά. Όταν λέω ταξίδι έχω στο μυαλό μου δύο ρούχα σε σακίδιο 55x40, χάρτες (ούτε καν GPS), μετρό, οτοστόπ, και ύπνος στο καναπέ κάποιου φιλόξενου ντόπιου. Αυτό είναι για μένα ταξίδι!

Γιατί, τι θα καταλάβεις από την πόλη που θα επισκεφτείς άμα δεν χαθείς μέσα στα στενά της; Άμα δεν συνομιλήσεις με τους ανθρώπους που την ζουν καθημερινά; Άμα δεν πιεις μια ντόπια μπύρα στην γειτονική pub;

Θα δεις από κοντά τις πυραμίδες σαν κατασκευή; Ε και; Τι διαφορά είχαν από τις φωτογραφίες στο Google; Θα κάνεις check in στο Big Ben και θα βγεις selfie στον πύργο του Άιφελ να ζηλέψουν οι φίλοι σου που ξέμειναν Ελλάδα; Αυτό είναι που μετράει και θα σου μείνει σε μερικά χρόνια; Εάν ναι, εννοείται πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, ο καθένας απολαμβάνει την ζωή του διαφορετικά.

Προσωπικά όμως εμένα δεν είναι αυτό που θα μου μείνει. Από τις εμπειρίες που έχω αποκομίσει μέχρι τώρα, αυτά που θυμάμαι είναι οι στιγμές που έχω ζήσει με άτομα από διάφορες μεριές του πλανήτη που μπορεί να μην ξανασυναντήσω ποτέ στην ζωή μου κι όμως είναι οι καλύτεροι φίλοι που θα μπορούσα να έχω ποτέ. Γιατί όταν ταξιδεύω, προτιμώ και μου αρέσει να το κάνω μόνη μου, στη διαδρομή όμως συνήθως γνωρίζω απίστευτα υπέροχους ανθρώπους που με βοηθάνε, μου μαθαίνουν πράγματα και μου ανοίγουν νέους ορίζοντες.

Αφορμή για το σημερινό κείμενο λοιπόν, στάθηκε το τελευταίο μου ταξίδι σε Βέλγιο, Γαλλία, Ολλανδία. Η δικαιολογία για να ταξιδέψω εξ αρχής φέτος το Πάσχα, ήταν να επισκεφθώ έναν Ινδό φίλο, ο οποίος έκανε μεταπτυχιακό στην πόλη Λιλ της Γαλλίας. H Λιλ βρίσκεται στα σύνορα με το Βέλγιο, από εκεί είναι κοντά και η Ολλανδία, και κάπως έτσι χωρίς να έχω συγκεκριμένο πλάνο όταν μπήκα στο αεροπλάνο από Θεσσαλονίκη κατέληξα να επισκεφθώ (μόνη μου) 5 διαφορετικές πόλεις και 3 χώρες σε διάστημα 11 ημερών…

Γενικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου εναλλακτική ταξιδιώτισσα, ή ότι κάνω κάτι ιδιαίτερο και σπουδαίο. Στη ζωή μου έχω γνωρίσει άτομα τα οποία έχουν κάνει 500φορές πιο αξιοθαύμαστα πράγματα από εμένα και αυτοί είναι που αποτελούν την δική μου έμπνευση. Το να έχεις ζήσει και μεγαλώσει σε 3 διαφορετικές ηπείρους (Ευρώπη, Αφρική, Αμερική), να ξεκινάς από την Αγγλία με οτοστόπ με τελικό προορισμό την Αυστραλία, ή να θέλεις να πάς από τις Βρυξέλλες στην Ινδία με το ποδήλατο, αλλά και να παρατάς την όμορφη και καλοπληρωμένη δουλειά σου στη Νορβηγία και επί δύο χρόνια να είσαι καθ οδών και να βγάζεις τα προς το ζην δουλεύοντας σε φάρμες, ΑΥΤΟ είναι για μένα άξιο θαυμασμού! Εγώ δεν είμαι στα μάτια τους παρά μια μικρή τουριστριούλα που απλά δεν της αρέσουν τα ξενοδοχεία.

Για τα δεδομένα της Ελληνικής κοινωνίας όμως κάτι τέτοιο φαντάζει άπιαστο και τρομακτικό. Ο μέσος Έλληνας θέλει να νιώθει σιγουριά σε όλες τις φάσεις της ζωής του. Νιώθει πλήρης ευτυχία άμα έχει μια μόνιμη δουλειά και ένα σπίτι σε ένα γνώριμο μέρος γύρω από φίλους και συγγενείς που θα μπορούν να τον στηρίξουν ανά πάσα στιγμή σε ότι χρειαστεί. Τα ταξίδια δεν είναι για τον μέσο Έλληνα τίποτα άλλο παρά ένα καλοσχεδιασμένο και πολυέξοδο μελλοντικό πλάνο που πολλές φορές μένει μόνο στα λόγια.

Γιατί ακριβώς όταν ο Έλληνας έχει στο νου του ταξίδι, σκέφτεται το τουριστικό γραφείο, το ξενοδοχείο, το αεροπλάνο και τα εστιατόρια. Έτσι ποτέ δεν βρίσκει αρκετό χρόνο και χρήματα για να ταξιδέψει (χρήματα για Smartphone όμως εννοείται πως πάντα θα έχει διαθέσιμα). Ακόμα και μέσα στην ίδια του την χώρα του φαίνεται τρομακτικό να κάνει οτοστόπ και να κοιμηθεί στην σκηνή ή στον καναπέ κάποιου ατόμου που δεν γνωρίζει. Όχι μονάχα για οικονομικούς λόγους, για την εμπειρία! Ακόμα και το πιο απλό (οτοστόπ από το πανεπιστήμιο στο κέντρο) φαντάζει αδιανόητο.

Όταν πρωτοξεκίνησα να χρησιμοποιώ το couchsurfing, δεν είχε φανεί καθόλου καλή ιδέα στις τότε φίλες μου. «Και αν αυτός που θα φιλοξενήσεις είναι βιαστής ή θέλει να σε ληστέψει ή να σε σκοτώσει; Δεν μπορείς να φιλοξενείς κάποιον που δεν ξέρεις!». Δεν αντιλέγω ότι είναι αρκετοί αυτοί που χρησιμοποιούν την σελίδα για να βρουν γκομενάκια. Εάν όμως εσύ είσαι ευσυνείδητος χρήστης και ξέρεις να επιλέγεις σωστά τα άτομα που θα φιλοξενήσεις ή θα σε φιλοξενήσουν, δεν υπάρχουν προβλήματα. Και πιστέψτε με υπάρχουν πολλοί έγκυροι τρόποι για να καταλάβεις τι άνθρωπος είναι ο άλλος πριν τον συναντήσεις.

Τι είναι όμως το couchsurfing; Αυτό (όπως το bewelcome και κάποια παρόμοια που άρχισαν να δημιουργούνται), είναι ουσιαστικά σελίδες στο internet όπου δημιουργείς προφίλ, ανεβάζεις κάποια πράγματα για τον εαυτό σου και για τον καναπέ σου και μπορείς να φιλοξενήσεις κάποιον που έχει ανάγκη να μείνει στην πόλη σου και δεν θέλει να πάει σε ξενοδοχείο. Αντίστοιχα, εάν ταξιδεύεις κάπου μπορείς να στείλεις μήνυμα σε κάποιον να σε φιλοξενήσει για κάποιες μέρες στο σπίτι του.

Κάποιος με είχε ρωτήσει κάποτε όταν του εξηγούσα για το couchsurfing: «Kαι γιατί να θέλω να φιλοξενήσω κάποιον άγνωστο στο σπίτι μου χωρίς αντάλλαγμα;». Εγώ προσωπικά το κάνω γιατί μου αρέσει να γνωρίζω άτομα από διαφορετικές χώρες, να ανταλλάσσουμε ιδέες και πολιτισμούς και να μαθαίνω καινούρια πράγματα από αυτούς. Γι αυτό φιλοξενώ. Και από την άλλη όταν ταξιδεύω (ιδιαίτερα μόνη μου), προτιμώ να φιλοξενηθώ από κάποιον ντόπιο στον καναπέ του παρά να μείνω σε ξενοδοχείο, όχι μόνο για να γλιτώσω χρήματα, αλλά και γιατί μένοντας με έναν ντόπιο θα δω την πόλη από τα μάτια ενός ατόμου που την ζει καθημερινά, ο οποίος θα με ξεναγήσει σε μέρη που μόνη μου δεν θα έβρισκα και θα μου πει για τις συνήθειες του τόπου του.

Και όταν πάλι για κάποιο λόγο δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσω το couchsurfing, προτιμώ να μείνω σε hostel αντί για hotel. Είναι σαφώς πιο οικονομικό, δεν έχεις την άνεση του ξενοδοχείου (μοιράζεσαι ένα δωμάτιο με 4-6 άτομα) αλλά και πάλι είναι ένα μέρος κοινωνικοποίησης, όχι με ντόπιους αυτή τη φορά αλλά με άλλους ταξιδιώτες σαν και εσένα όπου μπορείτε να μοιραστείτε εμπειρίες και συμβουλές. (π.χ. hostelworld)

Και μιας και ξεκίνησα να παραθέτω ορισμένους “εναλλακτικούς” τρόπους ταξιδιού, θα συνεχίσω με τα μέσα που επιλέγω να μετακινούμαι όταν ταξιδεύω. Ας υποθέσουμε ότι το θέμα της διαμονής έχει λυθεί. Πώς θα πάς φίλε ταξιδιώτη από το όμορφο σπιτάκι σου στην άλλη άκρη της Ευρώπης; Πλέον όλοι γνωρίζουν τις low cost αεροπορικές εταιρίες που σου προσφέρουν φθηνά εισιτήρια (έχω δει πτήση Ryanair με 0,30ευρω αλήθεια!). Δεν είναι όμως όλοι οι προορισμοί για αεροπλάνο και το τραίνο στην Ευρώπη είναι ιδιαίτερα ακριβό.

«Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις…» είπε κάποτε ο αγαπητός Καβάφης. Εάν θέλεις να ακούσεις λοιπόν τον Καβάφη και εμένα, κάνε οτοστόπ! Για να είναι ο δρόμος σου γεμάτος περιπέτειες και προπάντων γνώσεις. Το οτοστόπ είναι επικίνδυνο, όταν νομίζεις ΕΣΥ ότι είναι επικίνδυνο. Η αλήθεια είναι πως στο οτοστόπ πρέπει να είσαι ρατσιστής. Άμα κάποιος δεν σου γεμίζει το μάτι, απλά δεν μπαίνεις στο αμάξι του. Δεν είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις. Και να ξέρεις ότι το ένστικτο σου ποτέ δεν θα σε προδώσει. Εμπιστεύσου το και άσε την μαγεία του οτοστόπ να σε συνεπάρει. Στο τέλος θα κάνεις οτοστόπ χωρίς να έχεις προορισμό… Και εδώ υπάρχουν ορισμένες ιστοσελίδες (hitchwiki) οπού μπορείς να βρεις την ιδανική διαδρομή για τον προορισμό σου, καθώς και διάφορες χρήσιμες συμβουλές για πιο ασφαλές ταξίδι.

Εάν πάλι ο χρόνος σε περιορίζει, μπορείς να κάνεις ridesharing μέσω του blablacar και να μοιραστείς τα έξοδα της βενζίνης με κάποιον οδηγό που πάει έτσι και αλλιώς εκεί που πάς και εσύ. Οικονομικότερο από το τραίνο, ασφαλέστερο από το hitchhiking, και μέσο κοινωνικοποίησης ξανά εννοείται.

Το να μην έχεις πλάνο, λεφτά, παρέα, και κινητό με Internet είναι αρκετά tricky όταν ταξιδεύεις. Είναι όμως ιδιαίτερα ρομαντικό και ενθουσιώδες το να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει! Το σίγουρο είναι ωραίο, δεν λέω, και ιδιαίτερα εμένα συνήθως μου αρέσει πολύ να σχεδιάζω τα πάντα με την παραμικρή λεπτομέρεια. Κάποιες φορές όμως το να μην έχεις ιδέα τι θα γίνει στη συνέχεια και να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή όπως και αν αυτή εξελιχτεί είναι μαγευτικό και εθιστικό.