Συνοπτικά λοιπόν, ο Cooper σαν ένας από τους λίγους εναπομείναντες ικανούς παλιούς αστροναύτες, μπαίνει στο διαστημόπλοιο Endurance με το πλήρωμα του και ξεκινά την περιπέτεια του για να σώσει την ανθρωπότητα.

Από εκείνη την στιγμή αρχίζει το όραμα του Νόλαν. Για να το καταλάβεις θα πρέπει να ξέρεις το προφίλ του σκηνοθέτη. Ο Νόλαν είναι ίσως ο μόνος σκηνοθέτης που μπορεί να κινήσει τις μάζες πίσω στον κινηματογράφο. Είναι geek και μανιακός με τις ταινίες του, δίνει τεράστια σημασία στα practical εφέ αλλά την ίδια και στα ψηφιακά, τα οποία αν και χρησιμοποιεί λίγο είναι πάντα φοβερά. Σιχαίνεται το 3D...

Η μουσική είναι πάντα μοναδική, προσφορά συνήθως από τον Hans Zimmer και τα σενάρια βγαλμένα από το μοναδικό και αχανές μυαλό του. Η κεντρική ιδέα πάντα θα δίνει τροφή για σχολιασμό. To Inception ακόμα το συζητάμε, η Dark Knight τριλογία άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τις comic ταινίες, ενώ με τα Memento και Prestige έφτιαξε low budget ταινιάρες που άφησαν εποχή.

Ο Νόλαν κάνει αυτό που κανείς δεν θα τολμούσε και το κάνει πάντα με τον δικό του τρόπο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Interstellar. Η ταινία βασίζεται σε διάφορες θεωρίες τις οποίες ο σκηνοθέτης ακολουθάει πιστά και προσδοκάει να σου προσφέρει την πιο επιστημονικά άρτια sci-fi περιπέτεια. Συγκεκριμένα τις θεωρίες για τις μαύρες τρύπες του Kip Thorne, ο οποίος βοήθησε στην τον Νολαν προσωπικά και την διάσημη θεωρία της Σχετικότητας του Einstein.

Το λιγότερο η ταινία ήταν εντυπωσιακή. Η αναπαράσταση της μαύρης τρύπας ήταν η ακριβέστερη που έγινε ποτέ. Για την δημιουργία της χρειάστηκαν 100 ώρες rendering για κάθε frame! Μιλάμε για γελοία τεράστια νούμερα. Μην τολμήσεις να το δεις πειρατικό από cam. Περίμενε τουλάχιστον να βγει η blueray κόπια για να ζήσεις την εμπειρία όπως πρέπει.

Ο Νόλαν έχει ταλέντο να παίζει με την φαντασία του φτιάχνοντας κόσμους με ρεαλισμό. Οι πλανήτες είναι πανέμορφοι και επικίνδυνοι, το ταξίδι στο διάστημα και μέσα από τη σκουλικότρυπα όπως «μαλλον» θα ήταν στην πραγματικότητα, ενώ η κατεστραμμένη γη μοιάζει με ένα σκηνικό που μπορεί να το δούμε στη γενιά μας και όχι σε εκατονταετίες.

Η επιστήμη, ο ρεαλισμός, η ακρίβεια και η φανταστική σκηνοθεσία είναι τα προσόντα του Interstellar. Ο Νόλαν έδωσε πάρα πολύ από τον χρόνο του σε αυτά και δεν μπόρεσε να αναπτύξει κάποια άλλα (σημαντικά) στοιχεία.

Οι χαρακτήρες ήταν ανεπτυγμένοι ελάχιστα, ενώ μόνο η σχέση του Cooper με την κόρη του είχε σημασία αφού ήταν και κυρίαρχο στοιχείο της πλοκής. Όλοι οι υπόλοιποι (ακόμα και ο γιος του) ήταν αναλώσιμοι και ασήμαντοι, όχι γιατί δεν είχαν σημασία στην εξέλιξη αλλά γιατί περισσότερο υπηρετούσαν έναν σκοπό. Κάποιοι εξηγούσαν τα επιστημονικά στοιχεία στον Cooper και σε εμάς ενώ άλλοι έπρατταν στον ελάχιστο χρόνο τους, χωρίς να ξέρουμε και πολλά για το background τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Brand. Την μια στιγμή έθεσε την ζωή της σε κίνδυνο για να κάνει το σωστό για την αποστολή, την επόμενη στιγμή επέλεξε να βάλει την αποστολή σε κίνδυνο για να πάει στον πλανήτη του γκόμενου της…

Οι διάλογοι έφταναν στα όρια του κλισέ και το κίτς αλλά όχι και το σενάριο. Το τέλος αν και φαίνεται κλασσικό εξηγείται από πολύ ψαγμένη φυσική, οπότε θα το δεχτώ.

Ο Νόλαν θέλησε να δημιουργήσει ένα προχώ και επιστημονικά άρτιο sci-fi το οποίο την ίδια στιγμή θα έθετε και τα θέματα της αγάπης, της μοναξιάς και της απελπισίας, την αίσθηση της αποτυχίας και την ανθρώπινη φύση. Για να κάνεις το δεύτερο κομμάτι χρειάζεσαι χαρακτήρες και το Interstellar δεν είχε χώρο για εσωτερική αναζήτηση την στιγμή που διαστημικά φαινόμενα που ξεπερνάνε την φαντασία, παίρνουν ζωή μπροστά στα μάτια του σκηνοθέτη και του θεατή…

Το Interstellar ήταν φυσικά μια μεγαλειώδης κινηματογραφική εμπειρία. Άξιζε τις τρεις ώρες και τα χρήματα του κινηματογράφου. Φυσικά έχει τα ελαττώματα του αλλά μειώνει την αξία του ελάχιστα, μπροστά στην δουλειά που έριξαν για να φέρουν την μαγεία του απέραντου διαστήματος στην οθόνη σου.

Και φυσικά το φινάλε της ταινίας, σηκώνει τεράστια συζήτηση στην οποία θα συμμετάσχω και εγώ με ένα spoiler post τις επόμενες μέρες.

Το Interstellar είναι χαρακτηριστικό παιδί του πατέρα του. Αυτός το αγαπάει, και εγώ το ίδιο…

ps: O TARS ήταν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας...