Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν της επιστημονικής φαντασίας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν διαβάζω τακτικά. Κάποτε αγόρασα ένα βιβλίο του είδους, όπου η ιδέα ήταν εκπληκτική, αλλά ο συγγραφέας (φυσικός) ήταν άτεχνος και η γραφή λίγο ξύλινη. Το βιβλίο είναι ακόμα στην βιβλιοθήκη και με περιμένει…

Αυτή η απογοήτευση δεν πρόκειται να σου έρθει με τίποτα αν διαβάσεις το Υπερίων/Hyperion του Dan Simmons.

H παρουσίαση του μιλούσε για έναν πρώην εκπαιδευτικό που είναι γνωστός για την εύκολη αλλαγή του συγγραφικού του ύφους και την εναλλαγή ειδών. Ακόμα και αν δεν το διάβαζα θα μπορούσα να το καταλάβω από μόνος μου μέσα από τις 479 σελίδες του Υπερίωνα.



Το βιβλίο δεν σε ενθουσιάζει από την πρώτη επαφή. Μέχρι να στήσει το σκηνικό και να δεις ότι πραγματικά υπάρχει ζουμί περνάνε 2-3 κεφάλαια, που δεν είναι και τόσα πολλά αν το καλοσκεφτείς.

Ο Simmons σε πετάει αιώνες στο μέλλον και σου μιλάει σαν να ξέρεις ακριβώς τα δεδομένα του κόσμου που βρίσκεσαι. Για μερικές ώρες νόμιζα ότι κατά λάθος πήρα το δεύτερο ή τρίτο μέρος μιας τριλογίας, αλλά έκανα λάθος.

Η ιστορία μας ξεκινάει με τον Ύπατο (ναι σκέτο Ύπατος) που λαμβάνει ένα μήνυμα στο προσωπικό του διαστημόπλοιο, όπου η Πρόεδρος της Ηγεμονίας τον παρακινεί να πάει στον πλανήτη Υπερίων μαζί με την ομάδα προσκυνητών, της Εκκλησίας του Αρπακτικού.

Εεε? Ποια ηγεμονία? Ποια Εκκλησία και ποιο Αρπακτικό? Δεν έχεις κανένα στοιχείο και νομίζεις ότι χάνεις την μπάλα όμως ο Simmons έχει στήσει το παιχνίδι ωραία.

Στα επόμενα κεφάλαια μαθαίνεις για το μυστήριο Αρπακτικό, ένα πλάσμα που φαίνεται να αψηφά τον χωροχρόνο και ότι έχει μια ανεξήγητη δίψα για αίμα. Κάποιοι τον θεωρούν το όργανο της Αποκάλυψης, άλλοι ενσάρκωση του Διαβόλου, άλλοι ένα μυστήριο τέρας του διαστήματος ενώ άλλοι το λατρεύουν.

Η Εκκλησία του Αρπακτικού λοιπόν, που λατρεύει το Αρπακτικό στέλνει κάθε τόσο μια ομάδα προσκυνητών/εθελοντών στον Υπερίων, τον απομακρυσμένο πλανήτη/αποικία που από ότι φαίνεται είναι η βάση του πλάσματος.

Η ομάδα πρέπει να αποτελείτε από εφτά άτομα και ο θρύλος λέει ότι το Αρπακτικό θα εκπληρώσει την επιθυμία του μοναδικού που θα μείνει ζωντανός.

Καθώς λοιπόν φαίνεται ότι η Ηγεμονία θα μπει σε ένα αστρικό πόλεμο με τους Εκτοπισμένους (ακόμα ένα μυστήριο) η Εκκλησία ετοιμάζει την τελευταία αποστολή και ο Ύπατος είναι ένα από τα εφτά μέλη.

Όταν μαζεύετε η ετερόκλητη ομάδα, αποφασίζουν ότι εφόσον πάνε πιθανότατα προς την καταδίκη τους, θα ήταν καλό να αναφέρουν την ιστορία τους στην ομάδα και τους λόγους που αποφάσισαν να πάνε να βρουν το Αρπακτικό.

Μέσα από αυτές τις ιστορίες ο Simmons μας ξετυλίγει έναν βαθύ κόσμο, με την ιστορία και τα δεδομένα που θέλουμε να μάθουμε, μας δίνει μικρά στοιχεία για το Αρπακτικό, γεννάει νέα μυστήρια και απαντάει στα προηγούμενα. Ξαφνικά στη μέση του βιβλίου αρχίζει και ξετυλίγεται το κουβάρι ενός τεράστιου μελλοντικού κόσμου και εσύ αποκτάς εικόνα του τι γίνεται.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον όμως είναι ότι μέσα από την αφήγηση του καθενός από τους εφτά, ο Simmons μας κάνει επίδειξη της συγγραφικής του ικανότητας και της εναλλαγής που αναφέραμε πιο πάνω.

Ο χριστιανός παπάς αφηγείται με ημερολόγιο, ο ποιητής με μια χειμαρρώδη πρωτοπρόσωπη αφήγηση, με αναφορές σε γνωστούς ποιητές και σε ποιήματα, ενώ ο στρατιωτικός με στεγνή τριτοπρόσωπη αφήγηση ταιριαστή σε έναν με αυστηρή εκπαίδευση στρατιωτικού.

Κάπως έτσι κινείτε με όλους. Κάθε ιστορία είναι και μια κατάθεση έμπνευσης, συγγραφικής ικανότητας και ένα κομμάτι του παζλ που χτίζει ο Simmons.

O Υπερίωνας έχει τιμηθεί με τα βραβεία Hugo και Locus και είναι ένα ταξίδι σε ένα μελλοντικό κόσμο που συνδυάζει τεχνολογία με τις αρχαίες θρησκείες και τις επιστημονικές ανακαλύψεις με το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Υπερίωνας είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας.

Αν σκεφτείς ότι το βιβλίο τελειώνει ακριβώς εκεί που αρχίζουν οι εξελίξεις, αλλά έχοντας θέσει τις βάσεις για εκπληκτικά και περίπλοκα σκηνικά τότε το {Ανυπομονώ να πιάσω στα χέρια μου το δεύτερο μέρος «Η Πτώση του Υπερίωνα!»}, είναι λίγο.