(P)review No106: Guardians of the Galaxy - To είδαμε, το λατρέψαμε, σας το παρουσιάζουμε!

Posted by : Σαμπάρ "ο Αλλοδαπός" Τάσος 7 Σεπ 2014

Όλοι ξέρουμε ότι η Marvel μαζί με την Disney πλέον κυριαρχούν στο Hollywood και συνολικά στον κινηματογράφο. Η Marvel έχει την τεράστια πηγή έμπνευσης από όπου μπορείς να τραβήξεις σενάρια, χαρακτήρες, ολόκληρους κόσμους, ιδανικούς για να φτιάξεις καλοκαιρινά, και όχι μόνο, blockbuster.

Από την άλλη η Disney, που εξαγόρασε μια Marvel στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, έχει τα λεφτά… άρα και τον έλεγχο.

Είναι αυτό κακό? Ίσως…

Η Disney έκανε την αρχή με τον Iron Man και ρίσκαρε πολλά εκατομμύρια. Το στοίχημα της βγήκε και έβαλε μπροστά ακόμα ένα μεγαλύτερο. Να φτιάξει ένα ενοποιημένο σύμπαν υπερηρώων. Μπορεί πλέον με την πληθώρα ταινιών της να μας φαίνεται λογικό, αλλά πριν λίγα χρόνια, ο Iron Man ήταν ένας χαρακτήρας που δεν ήταν και ο πιο αγαπητός και οι comic ταινίες για nerd σπασικλάκια.

Πλέον μπορούμε και βλέπουμε κάθε χρόνο από 2-3 comic ταινίες και θεωρούνται και mainstream. Είναι για όλους! Και πώς να μην είναι αφού κατεξοχήν αυτές οι ταινίες είναι αγνές περιπέτειες, με μπόλικη δράση και χιούμορ. Οικογενειακή υπόθεση δηλαδή. Φράγκα για την Disney δηλαδή.

Μπορεί το αντίπαλο στρατόπεδο (DC/Warner) να έδωσε νέα πνοή με τις πιο σκοτεινές και down to earth εκδοχές των χαρακτήρων της, αλλά τα πολλά φράγκα τα έχει, και θα τα έχει για μερικά χρόνια ακόμα, η Marvel με τις περιπέτειες της, τους καλογυαλισμένους Υπερήρωες και τους ομορφάντρες.

Και εδώ μπαίνουμε στο πρόβλημα που φαινόταν να έχει η Marvel. Με την Disney και τα λεφτά της να κάνουν κουμάντο, φοβόμουν ότι το μόνο που θα βλέπαμε τα επόμενα χρόνια, θα ήταν τα ίδια και τα ίδια, σενάρια χωρίς ριζοσπαστικές ιδέες, χωρίς κανένα ρίσκο, πάνω ακριβώς στη συνταγή που πουλάει. Κάτι ας πούμε σαν το Iron Man 3.

To 2014 όμως μας έκρυβε εκπλήξεις. Το Captain America: The Winter Soldier ήταν μια ταινία που έδειξε το προσκοπάκι Caps όπως πρέπει να είναι. Ένα κομάντο Α κλάσης, δεξιοτέχνης και φονικός. Η ταινία ήταν καταιγιστική και ασταμάτητη και θύμιζε πολιτικό θρίλερ με μπόλικη δράση. Ο Caps ανέβηκε στα μάτια πολλών που τον θεωρούσαν γλάστρα.

Η πραγματική έκπληξη όμως ήταν οι Guardians of the Galaxy. Όλο το concept μύριζε ρίσκο, μύριζε ότι ακόμα η εταιρία μπορεί και θέλει να βάλει στοιχήματα. Και φυσικά να τα βλέπει να πετυχαίνουν.

Καταρχήν το ενοποιημένο σύμπαν της Marvel επεκτείνεται σε κοσμικά μονοπάτια, πέρα από την Asgard του Thor και μας συστήνει μια ομάδα που δεν ήταν γνωστή ούτε στους φαν των comic. Εγώ να σου πω την αλήθεια ούτε ακουστά δεν τους είχα και όταν έψαξα την Marvel εγκυκλοπαίδεια (ναι έχω) αφιέρωναν στην συγκεκριμένη ομάδα μία σελίδα, ενώ ας πούμε ο Spider Man έχει μόνος του 5-6.

Τι θέλω να πω? Ότι οι Guardians είναι άγνωστοι. Και ποιοι είναι? Ένας άνθρωπος κλέφτης και τυχοδιώκτης ονόματι Peter Quill ή όπως συστήνει τον εαυτό του: Star Lord.

Μία πράσινη γενετικά τροποποιημένη δολοφόνος που μπορείς να την λες Gamora, o Drax ένας πολεμιστής που ψάχνει εκδίκηση για τον χαμό της γυναίκας και της κόρης του και μια ομάδα κυνηγών επικηρυγμένων που αποτελείτε από ένα γενετικά τροποποιημένο ρακούν, τον Rocket και τον σωματοφύλακα του που είναι ένα... δέντρο. Τον Groot.

Tα είχαμε πει λεπτομερώς για αυτούς στο preview.

Εφτά πράγματα που πρέπει να ξέρεις για τους

Guardians of the Galaxy

Όπως το ακούς, ένα ρακούν και ένα δέντρο…
Σκηνοθέτης ένας τύπος γνωστός για b-μουβιές τύπου "Tromeo and Juliet" και σκηνικό όλος ο γαλαξίας.

Όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης James Gunn είχε πολύ άγχος στην αρχή για τις ιδέες του πίστευε ότι δεν θα άρεσαν στην Marvel και ότι ακόμα και μετά το OK, λογόκρινε τον εαυτό του. Όταν όμως χαλάρωσε αποφάσισε να γυρίσει την ταινία όσο πιο κοντά στον εαυτό του και το στυλ του μπορούσε.

Οι Guardians of the Galaxy λοιπόν είναι μια ταινία που πολύ καλά τι είναι και σε ποιον απευθύνεται. Είναι μια περιπέτεια με άπλετο χιούμορ και ένα χείμαρρο από pop αναφορές στα 80ς, αφού ο πρωταγωνιστής έχει μνήμες μόνο από εκείνη την δεκαετία, όταν και τον απήγαγαν κάποιοι τυχοδιώκτες από την γη.

Και φαντάσου λίγο, έχεις έναν φιλότιμο γήινο (που τον παίζει ο next most funny guy Cris Pratt που όποιος τον έχει δει στο Parks and Recreation ξέρει), ένας χαρακτήρας που γουστάρει τον χαβαλέ, ένα racoon που τρολάρει ασταμάτητα (ο Bradley Cooper έκανε πολύ καλή δουλειά), ένα αγαθό και αφελές δέντρο, ο Groot που είναι instant pop idol πριν ακόμα βγει η ταινία και τέλος η απόλυτη έκπληξη της ταινίας, ο Dave Bautista, πρώην επαγγελματίας «παλαιστής» που παίζει τον Drax έναν χαρακτήρα που όσα του λένε τα καταλαβαίνει κυριολεκτικά. Ο Drax μοίρασε γέλιο και δράση και όσοι αμφέβαλαν για τον Bautista το ξανασκέφτηκαν.

Η πλοκή της ταινίας δεν έχει και τόση σημασία. Είναι μια ταινία που στήνει την ομάδα μέσω ενός κοινού στόχου, με μια δυνατή φιλία να γεννιέται μεταξύ τους και όλα αυτά με δόσεις μπόλικου χιούμορ και δράσης.

Στο κομμάτι της σύνδεσης με τις υπόλοιπες ταινίες έχουμε την πρώτη επίσημη εμφάνιση του Mad Titan Thanos, μας παρουσιάστηκαν τις Ιnfinity Οrbs, που τα μαζεύει ο Thanos (έχουμε δει επίσης το Tesseract στο Avengers και ένα ακόμα στο Thor 2). Ένα crossover με τους Avengers στην τρίτη ταινία, θα ήταν επική αφού όλο το story εκεί οδηγείτε.

Όπως είπα η ταινία είναι πολύ καλή γιατί απλά ξέρει ποιος είναι ο χαρακτήρας της και δεν προσπάθησε να το παίξει κάτι άλλο. Ένα δίωρο γεμάτο ασταμάτητο γέλιο.

Τα αρνητικά ήταν ελάχιστα. Ο villain Ronan the Accuser φάνηκε λίγος, ο Drax και η Gamora δεν είχαν τον προσωπικό χρόνο για να μας δείξουν γιατί είναι τόσο διάσημοι σε όλο το γαλαξία και μάλλον γιατί η ταινία κράτησε σχετικά λίγο.

Ήταν πολύ σημαντικό που η πλειονότητα των σκηνών είχαν διάλογο μεταξύ των χαρακτήρων, αλλά αν σου πω ότι δεν θα με χαλούσε καθόλου μια ώρα ακόμα extra action sequence.

Τα soundtrack ήταν απλά τέλεια και έδεναν με μια νοσταλγική νότα 80τίλας μια ταινία που θύμιζε Star Wars… Τέλειο!

Τέλος ναι ακούγομαι ενθουσιώδης για αυτήν την ταινία και φυσικά είμαι, αλλά μην νομίζεις ότι αν την δεις θα ανέβεις επίπεδο στις κινηματογραφικές επιλογές σου.

Είναι όμως μια ταινία που δίνει φρεσκάδα στις comic ταινίες και είναι άνετα η πιο αστεία ταινία της χρονιάς.