Όπως καταλαβαίνεται το hype ήταν μεγάλο και η αγωνία ακόμα μεγαλύτερη, οπότε ακολουθώντας την συμβουλή του «άλλου»…

…ξεκίνησα το μεγάλο μου ταξίδι στο Westeros. Δεν ξέρω αν έκανα σωστά, μάλλον τραγικά όχι, αλλά το πρώτο βιβλίο που έπιασα ήταν το τρίτο. Ξεκινώντας από εκεί, λοιπόν, που μας αφήνει το τρομερό τέλος της δεύτερης season, ελπίζοντας να έχουν ακολουθήσει οι δημιουργοί της σειράς χωρίς πολλά κενά, πιάνω στα χέρια μου τον πρώτο τόμο του A Storm of Swords και το αποτελειώνω με συνοπτικές διαδικασίες, πράγμα που οδήγησε στην τριήμερη διαδικασία του διαβάσματος του και δεύτερου τόμου.



Πλέον μπορώ να πω ότι είμαι μεγάλος φαν του Martin, ο οποίος μπορεί να βγει και να πει περήφανος ότι ανήκει στην απλησίαστη κλίκα των «Αγαπημένων συγγραφέων του Αλλοδαπού».
Οι λόγοι πολλοί. Και θα τους αναλύσουμε λίγο πριν πάρει το ποστ spoiler διάσταση για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο τρίτο βιβλίο, οπότε και στις season 3 και 4.

Πρώτα από όλα η αφήγηση. Ο τρόπος που ο Martin αφηγείται είναι ακριβώς αυτό που ψάχνω. Έχει μια πληθωρικότητα, στον λόγο και την αφήγηση, πολλές λεπτομέρειες και ονόματα Οίκων μεγάλων και μικρών, που υπάρχουν ή έχουν εξαφανιστεί, δημιουργούν ένα τεράστιο βάθος στους χαρακτήρες και στην ιστορία (του κόσμου και των χαρακτήρων.

Ο Martin μπορεί να αντλήσει υλικό για εκατοντάδες ιστορίες, εκατοντάδες νέους χαρακτήρες, χωρίς να γίνεται κουραστικός και με μια φυσικότητα που δεν έχω συναντήσει σε άλλον συγγραφέα του φανταστικού.

Αυτή η πληρότητα στην αφήγηση, είναι αυτή που δημιουργεί εξολοκλήρου έναν νέο κόσμο από την αρχή, και μπορώ να πω ότι το Westeros είναι ίσως πιο ολοκληρωμένος κόσμος και από τη Middle-Earth (Άρχοντας των Δαχτυλιδιών) και την Αλαγαισία (Inheritance Circle).
Εκτός από την τρομερό τρόπο με τον οποίο αφηγείται, ο Martin έχει την ικανότητα να δημιουργεί, πολυδιάστατους, διαφορετικούς μεταξύ τους και φυσικά ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Μπαίνει μέσα στην ψυχοσύνθεση τους, κάτι που είναι δεδομένο για σένα, να το κάνει αυτό ένας συγγραφέας, αλλά φαντάσου να έχεις να χειριστείς δέκα δεκαπέντε. 

Να πρέπει να μπεις στη θέση ενός εντεκάχρονου κοριτσιού που βιάζεται να μεγαλώσει και ενός πανέξυπνου νάνου που δεν τον γουστάρει η μισή του οικογένεια και που έχει για μόνο όπλο την ευστροφία του. Και να πρέπει να μπεις στην ψυχοσύνθεση όλων αυτών των χαρακτήρων ταυτόχρονα.

Δύσκολο θα έλεγα. Και όμως το καταφέρνει.

Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι το πιο δύσκολο πράγμα, είναι να προσπαθήσει να καταλάβει και να μπει στη θέση των μικρών κοριτσιών. Είναι που είναι η ψυχολογία της γυναίκας ένα (ανύπαρκτο?) δυσκολονόητο, επικίνδυνο μονοπάτι, φαντάσου τι μπορεί να γίνεται στο μυαλό ενός εντεκάχρονου αγοροκόριτσου (Arya) ή μιας δεκατετράχρονης Mother of Dragons (Dayneris).

Μέχρι τώρα έχουμε λοιπόν αφήγηση και πολλούς βαθύς και πολυδιάστατους χαρακτήρες. Τρίτο και καλύτερο θα βάλω τις ανατροπές.

Νομίζω ότι είναι μετρ ο τύπος. Δημιουργεί καταστάσεις που σε αφήνουν να μένεις με το στόμα ανοιχτό και να αναρωτιέσαι: έχει πάτο η φαντασία?

Όχι δεν έχει, απαντώ συγκλονισμένος από απανωτά plot twist. Αυτό θα το αναλύσουμε καλύτερα στο spoiler κομμάτι από κάτω. Το νόημα είναι ότι είναι μάγος ο Martin. Πες μου εσύ αν περίμενες θάνατο Ned και Drogo, όχι πες μου.

Οι κριτικές που είχα ακούσει ήταν ότι από τα πέντε, το τρίτο είναι και το καλύτερο. Ήταν μακράν το πιο συγκλονιστικό και όταν διαβάσω και τα υπόλοιπα (δύο συν άλλα δύο που περιμένουμε να βγάλει τέσσερα) θα σου πω αν είναι η όχι.

Σκέφτομαι λοιπόν αν αυτή η αιώνια σύγκριση/ουση μεταξύ βιβλίου και ταινία/σειράς έχει καταντήσει βαρετή. Η ταινία είναι ταινία και το βιβλίο βιβλίο. Αν όμως διαβάζεις αυτό το άρθρο, σημαίνει οτι θες να ακούσεις την γνώμη του αλλοδαπού (ή βαριέσαι άπειρα ή είσαι φίλος και θα σε πρήζω μετά αν δεν το διάβασες, άρα πάω πάσο) και ο αλλοδαπός λέει: Τα βιβλία είναι έτη φωτός μπροστά.

Το μόνο που με πειράζει είναι ότι έγινα ο spoiler guy. Αυτός που διάβασε και τώρα θα μας χαλάσει την καύλα από το επεισόδιο. Ούτε καν την γνώμη για αυτό που μόλις είδες δεν μπορείς να πεις, ακούς φωνές να λένε τσιριχτά (ως άλλη Σάνσα) : Μην πεις! μην πεις!.

«Που να σας πάρουν οι Άλλοι» φωνάζεις και ανεμίζεις το Longclaw. Μετά το ξανασκέφτεσαι, «μην πάρω κανένα κεφάλι με το σπαθί του Μπάσταρδου του Winterfell» και δημιουργείς ένα αναίμακτο spoiler post/κριτική και παρουσίαση των γεγονότων που συνέβησαν κατά το A Storm of Sword
Λοιπόν, ρίχνοντας μια προσεκτική ματιά βλέπω κάποιους κεντρικούς πυρήνες στην ιστορία. Στη μία έχουμε το KingsLanting στο οποίο οι μηχανορραφίες ανάμεσα σε Ταϊρέλ του Χάιγκαρντεν, Μάρτελ του Ντορν και τους αξιαγάπητους Λάννιστερ είναι στο επίκεντρο.

Έχουμε έναν Τύριον που ξυπνάει μετά την μάχη του Μαυροπόταμου, στην οποία έσωσε την πόλη από την επίθεση του Στάννις, στο περιθώριο. Ο πατέρας του έχει πάρει τη θέση και τη δόξα, είναι πλέον Χέρι του Βασιλιά και ουσιαστικά αυτός που κυβερνάει.

Ο Τύριον θα προσπαθήσει να βρει το δίκιο του, να πάρει τουλάχιστον κάποια ανταμοιβή για τα όσα έκανε, όμως αυτό που παίρνει είναι η… Σάνσα για γυναίκα (και το δικαίωμα να κληρονομήσει το Winterfell). Μία Σάνσα όμως που σιχαίνεται να βλέπει τη νέα ακόμα πιο άσχημη φάτσα του Καλικάτζαρου που πλέον έχει μια τεράστια ουλή και καθόλου μύτη.

Ο Τύριον θα αναζητήσει την αποδοχή της Σάνσα, επι ματαίω όμως ενώ συγχρόνως ο έρωτας με την Σέι καλά κρατεί. Ο Τύριον δεν είναι βλάκας όμως. Καταλαβαίνει το μέγεθος του κινδύνου για την Σέι αν το μάθει ο πατέρας του, καταλαβαίνει και ότι η Σέι είναι μια πόρνη. Τα αισθήματα της έχουν βαθύτερα και λιγότερο αγνά κίνητρα από την αγάπη.

Από την άλλη η Σάνσα δεν μπορεί να βρει αυτό που θέλει, ενώ ονειρεύεται να γίνει πριγκίπισσα, λουλούδια και χαρές, καταλήγει με τον Τύριον που προφανώς απέχει πολύ από τις ιστορίες που άκουγε μικρή για ψηλούς, δυνατούς και όμορφους πρίγκιπες. Δεν της έφτασε ο Τζόφρι για να προσγειωθεί στην πραγματικότητα, αποφασίζει να εμπιστευτεί τον Μικροδάχτυλο.
Συνεχίζει η Σάνσα να μας δείχνει ότι είναι ευκολόπιστη και θύμα. Θέλω να δω πότε θα πάρει τα πάνω της και θα κάνει κίνηση που δεν περιμένει κανένας. Εδώ μια παρθενιά δεν μπορεί να χάσει θα μου πεις εσύ… Συμφωνώ θα σου πω εγώ.

Ο Τζόφρι εν τέλει παντρεύεται την Μάρτζερι και φτάνουμε να στην δεξίωση. Αφού παρακολουθήσουμε μια δεξίωση στην οποία ο Τζόφρι θα πιει αρκετά (δεν θέλει και πολύ ο φλωρούμπας) προσπαθεί να κάνει τον θείο του που είναι ο μοναδικός που τον αψηφά απροκάλυπτα, όσο πιο πολύ ρεζίλι γίνεται.

Ο νάνος θα υπομείνει τα πάντα, ώσπου ο Τζόφρι θα καταπιεί ένα κομμάτι πίτα, θα πνιγεί και θα μας αφήσει, επιτέλους χρόνους. Φυσικά, όλες οι κατηγορίες θα πέσουν πάνω στον Τύριον που εκείνη την στιγμή του έβαζε κρασί.

Θα αποδειχτεί ότι ο Τζόφρι δηλητηριάστηκε, οπότε η δίκη που ακολουθεί με τον Τύριον στο εδώλιο είναι προφανώς στημένη από την Σέρσει που δεν έχει καμία αμφιβολία για το ποιος είναι ο ένοχος.

Η δεξίωση και η δίκη ήταν νομίζω στα highlights του βιβλίου. Απίστευτοι διάλογοι και ένταση που σε έκανε να ανυπομονείς και να εξιτάρεσαι.
Ο Τύριον θα νιώσει την προδοσία στο πετσί, με μεγαλύτερη αυτή της Σέι, η οποία θα τον κάνει ρεζίλι μπροστά σε όλη την Αυλή. Ο Τύριον αναγκάζεται να προσγειωθεί ανώμαλα και να αντιμετωπίσει την πιθανότητα του θανάτου.

Αυτός που θα τον σώσει θα είναι ο Τζέιμι. Ο αδερφός του ο οποίος μόλις έχει γυρίσει στο KingsLanting μετά από μια γύρα σε όλο το Westeros παρέα με την Μπρίεν, τον ελευθερώνει με την βοήθεια των υπόγειων περασμάτων και της αράχνης (Βάρυς). Ο Τύριον θα περάσει μια βόλτα από το πρώην δωμάτιο του, πλέον δωμάτιο του πατέρα Τάιγουιν και θα δει στο κρεβάτι την Σέι.

Η προδοσία είναι ακόμα μεγαλύτερη για τον νάνο. Ο Τύριον θα πνίξει την πόρνη και θα σκοτώσει τον πατέρα του με την βαλλίστρα.

Για ανατροπές δεν λέγαμε πιο πάνω?
Ο Τύριον φεύγει από το KingsLanting με την ρετσινιά του βασιλοκτόνου και του συγγενοκτόνου να τον ακολουθεί από εδώ και πέρα. Θα αναγκαστεί να σκληρύνει γρήγορα ο νάνος και να πάρει κάποιες αποφάσεις που θα αλλάξουν πολλά πράγματα και για αυτόν αλλά και για το Westeros γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μην συμμαχήσει με κάποιον και να του προσφέρει πληροφορίες και βοήθεια.

Συγχρόνως ο Τζέιμι που του έκοψαν το χέρι και δεν είναι πλέον ικανός μαχητής, αναπτύσσει μια σχέση με τον άκαμπτο χαρακτήρα της Μπρίεν και αφού δει με τα μάτια τον θάνατο θα προσπαθήσει να βρει την αγάπη και την ευτυχία στην αγκαλιά της αδερφής του, της Σέρσει.

Αφού τα χαλάσει με τον πατέρα του που θέλει να τον δει σώνει και καλά κληρονόμο του, θα έρθει ρίξει και με την Σέρσει που λειτουργεί μόνο για το συμφέρον της, χρησιμοποιώντας οποιονδήποτε για να πετύχει τους στόχους της.

Η Σάνσα τελικά το σκάει και πάει με τον Μικροδάχτυλο ο οποίος της αποκαλύπτει ότι αυτός ήταν ο ιθύνον νους πίσω από την δολοφονία του Τζόφρι με την βοήθεια της… γιαγιάς Ολέννας Ταιρέλ.

Το είπαμε και θα το ξαναπούμε. Ο Martin κάνει φοβερή δουλειά στην ανάπτυξη όλου του story στο KingsLanting, με συνεχείς ανατροπές που δεν ξέρεις από πού σου έρχονται και δράση που έρχεται αργά και εντατικά σε τρομερή κορύφωση στο τέλος του βιβλίου, με τον θάνατο της Σέι και του Τάιγουιν.

Πάμε τώρα στο βορρά. Ο Σνόου μπαίνει στις τάξεις των αγρίων, και μαθαίνει τα κίνητρα του Μανς Ρέιντερ, του Βασιλιά πέρα από το τοίχο, τους τρόπους των αγρίων και το πώς είναι η αγκαλιά της γυναίκας.

Ο Σνόου θα μαγευτεί από την ανεξαρτησία των αγρίων και την ισότητα τους. Θα βρει ευχαρίστηση στον έρωτα του με την Υγκριτ και θα μπει σε ένα δίλλημα. Να παραμείνει μαζί με τον Μανς και την Υγκριτ, ή να εκπληρώσει τον αρχικό σκοπό του και να επιστρέψει με πληροφορίες στην Νυχτερινή Φρουρά.

Στο τέλος ακολουθεί το καθήκον και κρατάει το τοίχος μαζί με ελάχιστους συντρόφους ενάντια στον τεράστιο στρατό από άγριους, μαμούθ και γίγαντες.

Ο διοικητής έχει δολοφονηθεί από τα αδέρφια του που πλέον το έχουν σκάσει και οι σύντροφοι, στο τοίχος, με τον Σνόου επικεφαλή περιμένουν πότε θα έρθει το τέλος και θα πέσει το τοίχος κάτω από το βάρος της επίθεσης του Μανς.

Η λύση θα έρθει από τον… Στάννις.
Ο αδερφός του Ρόμπερτ Μπαράθηον που είχε κλειστεί στο Ντράγκονστοουν και έγλειφε της πληγές του Μαυροπόταμου, έχει δίπλα του, πάντα, την Μελλισάντρα και τον Ντέιβος.

Η κόκκινη ιέρεια/μάγισσα ζητάει από τον Στάννις να της δώσει τον Σέντρικ Στορμ, μπάσταρδο του Ρόμπερτ για θυσία ώστε να ζωντανέψει τους πέτρινους δράκους του Ντράγκονστοουν, κάτι που θα ήθελα να δω να γίνεται διακαώς.

Από την άλλη ο Ντέιβος, εκτελώντας χρέη «Χεριού», προσπαθεί να κάνει το σωστό, προτάσσοντας την ηθική του και σκεφτόμενος πρωτίστως το κόστος παρά την απόκτηση δύναμης. Θα αντισταθεί στην Μελλισάντρα και θα προτείνει στον Στάννις να βοηθήσουν την Νυχτερινή Φρουρά στον πόλεμο με τους αγρίους και τον επικείμενο πόλεμο με τους «Άλλους».

Δεν μπορώ να μην πω ότι ο Στάννις δείχνει τεράστια έλλειψη αποφασιστικότητας και ότι είναι υποχείριο της μάγισσας, η οποία δείχνει να μην είναι όλα όσα υποστηρίζει ότι είναι και εγώ περιμένω την στιγμή που θα σκάσει η αποκάλυψη ότι μας πουλάει φουμαρα η γκόμενα.

Στην τελική ο Στάννις θα εγκατασταθεί στο τοίχος και θα περιμένει να δει ποιος θα είναι ο νέος διοικητής.

Μετά από πολλές ψηφοφορίες και κίνηση ματ από τον… Σαμγουελ, διοικητής ανακηρύσσεται ο Σνόου!!!

Ανατροπές και πάλι ανατροπές, αν και νομίζω ότι στο κομμάτι του Βορρά έχουμε στο κέντρο μια βουτιά στην ψυχοσύνθεση του Τζόν που θα γνωρίσει το διαφορετικό, θα νιώσει τον πειρασμό και θα προσπαθήσει να παραμείνει πιστός στις αξίες του.

Δεν θα βγει αλώβητος όμως. Κάτι μέσα του θα αλλάξει. Η Υγκριτ του δίδαξε ένα πολύ σημαντικό μάθημα: Δεν ξέρεις τίποτα Τζον Σνόου…Παράλληλα έχουμε τον Σαμγουελ που μαθαίνει ότι το δρακόγυαλο σκοτώνει τους «Άλλους» αλλά και τα ζόμπια, δρακόγυαλο που ο Στάννις έχει άφθονο στο Ντραγκονστόουν.

Ο Μπραν από την άλλη που γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο δυνατός στο να μπαίνει στα σώματα ζώων και να βλέπει «πράσινα» όνειρα, κατευθύνεται και καταφέρνει να περάσει το τοίχος με την βοήθεια του… Σαμ.

Ο Μπραν θα μας απασχολήσει στο μέλλον πιο πολύ τώρα που βρήκε την κουρούνα με τα τρία μάτια που τον καλούσε στα βόρεια για να του διδάξει τα μυστικά θα τολμήσω να πω ότι στο τέλος ο Μπραν θα παίξει τεράστιο ρόλο στον πόλεμο με τους «Άλλους».

Νομίζω όμως ότι την ικανότητα του να μπαίνουν στο σώμα των λύκων τους το έχουν όλοι οι Στάρκ. Εκτός του Μπραν που το ελέγχει, όνειρα έχει και ο Τζον και η Άρυα.