Κάποιες σειρές μπορούν να δημιουργούν πανέμορφα σκηνικά, τα οποία έχουν, τόσο καλλιτεχνική αξία, όσο και συμβάλλουν άρδην στην ροή της ιστορίας.

Μια από αυτές ήταν η έκλειψη κατά την 1η season του Heroes.
Ένα πανέμορφο σκηνικό που σηματοδότησε την αρχή πολλών επιμέρους ιστοριών που θα συνδυάζονταν μαεστρικά από τον Tim Kring.

Σε όλο τον κόσμο διάφοροι άνθρωποι αρχίζουν και ανακαλύπτουν ότι έχουν δυνάμεις που ξεπερνάνε τα φυσιολογικά όρια.

Μια μαζορέτα καταλαβαίνει ότι θεραπεύεται αμέσως και αρχίζει να πειραματίζεται, ένας νεαρός Ιάπωνας καταλαβαίνει οτι μπορεί να ελέγξει τον χωροχρόνο, ενώ μια ανύπαντρη μητέρα ξυπνάει μέσα σε ένα λουτρό αίματος και δεν ξέρει πως έκανε ότι έκανε.

Στο Heroes κάθε χαρακτήρας είναι μοναδικός και δουλεμένος, έτσι ώστε οι πράξεις του να είναι άρρηκτα δεμένες με τις αιτίες που τις προκαλούν.
Σε μια οποιαδήποτε superhero ιστορία αυτό είναι το μεγαλύτερο κομμάτι κάθε origin.

Τι κάνει ένα άτομο που έχει μια οποιαδήποτε δύναμη, να την χρησιμοποιήσει για το καλό του κόσμου;
Γιατί να μην την χρησιμοποιήσει για το προσωπικό του όφελος;

Το Heroes ξεφεύγει απο αυτά τα κλισέ.
Κάθε άνθρωπος έχει την ιστορία και η αλλαγή που φέρνει στον χαρακτήρα τους η συνειδητοποίηση της δύναμης τους, είναι διαφορετική για τον καθένα.

Το μεγάλο όπλο του Heroes ήταν οι εκπληκτικοί πρωτότυποι χαρακτήρες που είχαμε την χαρά να δούμε μαζί με το τέλειο cast.

Και θυμηθείτε πριν ψηφίσετε, εδω μιλάμε για original ιδέες.
Το Alphas ήταν X-men απο πάνω μέχρι κάτω.
Ακόμα και καθηγητή είχε...

Επιστρέφω στους χαρακτήρες καθώς, όπως είπαμε, είναι το μεγάλο όπλο του Heroes.
Θα περιοριστώ σε δύο, για να μην κουράσω, αλλά νομίζω οτι φτάνουν για να δώσω το point μου.

Ο Sylar του Zachary Quinto είναι ένας απο τους καλύτερους villain που έχει δημιουργηθεί ποτέ σε σειρά.
Κινούνταν στις σκιές ως μία απο τις απειλές που αντιμετώπιζαν οι πρωταγωνιστές και κάθε εμφάνιση του δημιουργούσε απανωτά ρίγη και ανατριχίλες.

Ο Quinto έκανε ερμηνεία καριέρας, παραδίδοντας έναν ψυχοπαθή δολοφόνο, που δεν χρειαζόταν να μιλήσει για να τρομάξει.
Το βλέμμα του αρκούσε.
Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε πόσα συν δίνει στην σειρά, ότι αυτός που ξεχωρίζει είναι ο villain με το μικρό screen time.

Δεύτερος λόγος για να ψηφίσεις αυτήν την σειρά είναι ο Hiro Nakamura του Masi Oka.
Ίσως η πιο ενθουσιώδης φάτσα της τηλεόρασης.

Και πως να μην είσαι ενθουσιασμένος όταν ανακαλύπτεις ότι έχεις super fucking powers!!!
Η πιο ανθρώπινη αντίδραση από έναν νεαρό που μεγάλωσε με κόμικς και ήρωες του τον Superman και τον Batman.

Ο Hiro είναι έμβλημα, είναι το πνεύμα της σειράς, είναι ο ΗΡΩΑΣ με κεφαλαία.
Είναι αυτός που νιώθει την ευθύνη της δύναμης του.

Ο Hiro είναι αυτός που θα ελαφρύνει την κατάσταση, θα σε κάνει να γελάσεις και να τον αγαπήσεις.
Όπως καταλαβαίνετε, τον λατρεύω…

Χαρακτήρες εμβληματικοί που μένουν στο μυαλό σου για χρόνια και ανατροπές αντάξιες του είδους που εκπροσωπεί η σειρά.
Το Heroes άνοιξε τον δρόμο για να μπουν σειρές σαν το Alphas στην τηλεόραση μας.


Alphas από τον Πασχάλη Μαντζαρίδη




Παίρνω τη σκυτάλη από τον Τάσο, ο οποίος με τους Heroes παρουσίασε τον Ζινεντίν Ζιντάν των υπερηρωϊκών τηλεοπτικών σήριαλ, που μπροστά τους σαν αναγνωρισιμότητα οι Alphas είναι ο Κούλης Καραταΐδης.

Ωστόσο, ακόμα κι αν συμφωνώ πως οι Heroes άνοιξαν την πόρτα στις superhero τηλεοπτικές σειρές, οι Alphas μπήκαν μέσα, το αέρισαν το σπίτι και του πάτησαν κι ένα σφουγγάρισμα πριν έρθουν οι Agents of Shield, το Arrow και οι λοιποί μουσαφίρηδες.

Διότι πρόκειται για μία σειρά που συνδύασε μοναδικά το ‘whodunnit’ στοιχείο, δηλαδή την διερεύνηση του ενόχου για εγκληματικά μυστήρια, με τις υπερδυνάμεις αλλά και την αίσθηση της επίλεκτης, αστυνομικής ομάδας.

Έχουμε δηλαδή ένα πιάτο CSI με X-MEN στο φούρνο με γαρνιτούρα από παραδοσιακά X-FILES λόγω συνομωσιολογίας και ατμόσφαιρας.

Ωστόσο, η εν λόγω σειρά σε αντίθεση με το σήριαλ που παρουσίασε πιο πάνω ο Τάσος δεν δίνει έμφαση στο θρίλερ, ούτε διαθέτει πολλά αιματοβαμμένα σκηνικά, αλλά εστιάζει περισσότερο στην διαλεύκανση των μυστηρίων.

Υπόθεση: Με αφορμή τον ‘περίεργο’ θάνατο ενός μάρτυρα σε δίκη, ο καθηγητής νευρολογίας Lee Rogen αναζητά ανθρώπους με υπερφυσικά χαρίσματα, ώστε να συγκροτήσουν μία ομάδα πρακτόρων υπό την αιγίδα της κυβέρνησης των Η.Π.Α. δουλεύοντας για τις μυστικές υπηρεσίες.

Στην ομάδα αυτή εντάσσονται ο Cameron με υπερφυσική στόχευση, αντανακλαστικά και ισορροπία, ο Bill με υπερφυσική δύναμη, η Rachel με αφύσικα ανεπτυγμένες αισθήσεις, η Nina που λειτουργεί ως χειραγωγός μυαλού και ο Gary, ένας αυτιστικός νεαρός με την δυνατότητα της ανάγνωσης και ερμηνείας κυμάτων και διαφόρων συχνοτήτων.

ΘΕΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ:

- Το μυστήριο:
Ευρηματικά επεισόδια με πλοκή αυτοτελή που περιλαμβάνει εγκλήματα υπερφυσικής φύσης, είναι το κεντρικό μοτίβο της σειράς.

Λόγου χάρη, το 9ο επεισόδιο του 1ου κύκλου με τον κρατούμενο καθηγητή και τον αόρατο εισβολέα που προσπαθεί να τον απελευθερώσει τρομοκρατικά από την ομάδα του δρ. Rogen ή το 5ο επεισόδιο του 2ου κύκλου που κυριαρχείται από έναν αινιγματικό alpha ο οποίος δημιουργεί παραισθήσεις και οράματα στους 5 πρωταγωνιστές, την ώρα που αυτοί τον καταδιώκουν μέσα στους διαδρόμους ενός νοσοκομείου.

Το καλό είναι πως σε αρκετά απ’ αυτά τα επεισόδια η δράση είθισται να εκτυλίσσεται σε κλειστούς χώρους, εκμεταλλευόμενη φυσικά τις υπερδυνάμεις των χαρακτήρων, αποδίδοντας μια πνιγηρή ατμόσφαιρα που πολλαπλασιάζει φυσικά την αγωνία.

- Η ανθρώπινη προσέγγιση στους χαρακτήρες:
Ναι, εδώ δεν υπάρχει κανένας Σούπερμαν να δημιουργεί τυφώνες φτύνοντας τα φλούδια απ’ τα κάσιους.

Πχ. ο Bill είναι οικογενειάρχης με προβλήματα αυτοπεποίθησης παρά την κολοσσιαία δύναμή του κι έντονα θέματα διαχείρισης θυμού, ενώ και ο ίδιος ο δόκτορας αντιμετωπίζει ζητήματα ψυχολογικής αστάθειας και κατάθλιψης στην προσπάθειά του να κρατήσει ζωντανό το τμήμα των Alphas, θέλοντας να βοηθήσει στην κοινωνικοποίησή τους.

- Ερμηνείες:
τον δρ. Rogen ενσαρκώνει ο David Strathairn, υποψήφιος για Όσκαρ Α’ Ανδρικού για το ‘Καληνύχτα και Καλή Τύχη’, συμμετοχές στο ‘Lincoln’ και την τριλογία ‘Bourne’ που εδώ δίνει ρέστα σ’ έναν ρόλο του στυλ ‘καθηγητής Ξαβιέ που περπατάει’, αλλά με έντονη την αίσθηση της θνητότητας και της αδυναμίας του.

Ξέρει ότι είναι καθοδηγητής και εμπνευστής της ομάδας του, αλλά δεν παίζει τον παντογνώστη, ούτε μπορεί να τα βάλει με κοτζάμ FBI.

Επίσης, ενδεικτικά αναφέρω και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του Gary τον οποίο υποδύεται υποδειγματικά ο Ryan Cartwright, αποφεύγοντας να του προσδώσει ερμηνευτικά το στερεότυπο του ιδιαίτερου παιδιού θαύμα με αναπηρία – που έτσι κι αλλιώς υπάρχει στην δική μας νεοελληνική νοοτροπία και χωρίς να υπάρχουν οι Alphas– ενώ ταυτόχρονα φαίνεται πως έχει μελετήσει εξονυχιστικά την κινησιολογία και τις συναισθηματικές αντιδράσεις των αυτιστικών ατόμων.

ΠΟΥ ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ HEROES

-στην πλοκή:
άδικο λίγο προς τους Heroes βέβαια αυτό το σημείο σύγκρισης, γιατί ενώ αυτοί κράτησαν 4 σεζόν, οι Alphas διήρκεσαν τις μισές.

Ωστόσο, γεγονός είναι ένα: δεν πρόλαβε η σειρά του SyFy να κάνει ‘κοιλιά’.
Ακόμα και με το κάπως τετριμμένο στόρι του villain με τις υπερφυσικές δυνάμεις που θέλει να δώσει μάθημα στον κόσμο για τα δικαιώματα των ‘χαρισματικών ανθρώπων’ (πολύ Χ-Menδιάβαζαν οι σεναριογράφοι της σειράς μου φαίνεται), το ενδιαφέρον κρατήθηκε σε αξιοπρεπή επίπεδα ιδιαίτερα στον απόλυτο χαμό του κυνηγιού γάτας με ποντίκι στα τελευταία 2 επεισόδια.

Αντίθετα, η σειρά του Tim Kring μετά την πρώτη σεζόν που ήταν όντως συναρπαστική, άρχισε σταδιακά να χάνει την ‘φρεσκάδα’ της, όλο τα ίδια και τα ίδια με το ποια οργάνωση superheroes απειλεί ποια, μυστικούς οργανισμούς που θέλουν να κυριαρχήσουν στον κόσμο και τα συναφή, άσε που οι σεναριογράφοι έπαθαν και το «σύνδρομο Lost»: άρχισαν να μπλέκουν τα μπούτια τους με τις υποπλοκές και τις σεναριακές τρύπες με συνέπεια ο βασικότερος – αρχικά τουλάχιστον – πρωταγωνιστής Peter Petrelli μια να έχει-μια να μην έχει δυνάμεις, λες και είναι προφυλακτικό οι υπερδυνάμεις.

-στην εξέλιξη των χαρακτήρων:
Στο Heroes, ο Mohinder παθαίνει μια μετάλλαξη κι από άκακος επιστήμονας ταγμένος στο καθήκον μετατρέπεται σε άγριο ον που μακελεύει κιόλας και μετά ξαναλλάζει, ο υπέρτατος villain Sylar με το δολοφονικό βλέμμα σε κάποια φάση πείθεται να κάνει το καλό αλλά μετά το μετανιώνει και ξαναπιάνει την κοπτική-ραπτική εγκεφάλων (νο.1 χόμπυ στις γιαγιάδες, παράτησαν σου λέει τα ζιπουνάκια και ‘πιάσαν τα μυαλά), κάπου στο ενδιάμεσο και ο Nathan(ος) ο Πετρέλης κάνει κάτι ματσακωνιές επειδή κι αυτός παρασύρεται και θέλει το καλό των μεταλλαγμένων.

...Όμως, μπουρδουκλώνεται πολύ το πράγμα, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί πάει για βρούβες, διότι τα τζιμάνια οι ‘γραφιάδες’ έπρεπε κάπως να γεμίσουν τα επεισόδια.

Στο ‘Alphas’ από την άλλη, με εξαίρεση κάτι ψιλο-μαγκιές της Nina που βλεφάριζε λίγο και προς την «other side of the force», όπως λέει ο φούρναρής μου στον Προβατά Σερρών, τέτοια πράγματα δεν έχουμε.

Συνέπεια στην ηθική του κάθε χαρακτήρα, δεν αλλάζουν οι αρχές, εγώ ΑΕΚ γεννήθηκα, ΑΕΚ θε’ να πεθάνω…

Οπότε τι λέτε;
Θα το ρίξουμε δαγκωτό στους Alphas, που έχουν και το ελληνικό το όνομα και τους πιο δραστήριους υποψηφίους ή θα στραβολαιμιάσετε προς Heroes μεριά;


Εμείς άκρη δεν βγάζουμε.
Οπότε το ερώτημα πάει σε εσάς.
Ποια είναι η καλύτερη original υπερηρωική σειρά;
Το Alphas ή το Heroes;

With vote power comes great responsibility.
Choose wisely!

Υποστηρίξτε Αλλοδαπό και Heroes στο Filmboy