Η αλλιώς: πως πας να κάνεις κάτι αξιομνημόνευτο και ένα μαλακιστήρι στα γαμάει όλα!

Η ιστορία μας έχει δύο αρχές. Η μία μιλάει για τους Wu-Tang και το πως προσπάθησαν να δημιουργήσουν κάτι αξιομνημόνευτο και μοναδικό μαζί με ένα τρομερό ρεκόρ και η άλλη μιλάει για έναν τύπο που είναι το "ξέρασμα" του καπιταλισμού και αυτή τη στιγμή "Ο πιο μισητός άνθρωπος της Αμερικής". 

Λέω να ξεκινήσω με το δεύτερο:

O Martin Skrelli είναι ο CEO της Turing Pharmacuticals. Η εταιρεία αυτή αγόρασε τα δικαιώματα του Daraprim, ενός αρκετά αποδοτικού φαρμάκου που βοηθούσε όσους έπασχαν από HIV και τοξοπλάσμωση και την επόμενη μέρα ανέβασε την τιμή κατά 5000%  

Καλά διάβασες. Από 13,50 η τιμή πήγε στα 750 ευρώ το χάπι! Όταν αυτό μαθεύτηκε και ο κόσμος είδε και την αυτάρεσκη σκατόφατσα του, τον έφαγαν στα social media και στις ειδήσεις ενώ το BBC τον ανακήρυξε ως τον πιο μισητό άνθρωπο της Αμερικής.

Αυτός όμως δεν ένιωσε και πολλά αφού είναι όπως αναφέραμε και πάνω, το ξέρασμα του καπιταλισμού και ακριβώς αυτό που είχαμε στο μυαλό μας όταν ακούγαμε για σκατόψυχα golden boys.

Τσέκαρε φάτσα


Ας περάσουμε τώρα στους Wu-Tang. Το μεγαλύτερο ραπ συγκρότημα του κόσμου βγάζει πλέον πολύ δύσκολα νέους δίσκους καθώς όλοι έχουν πολλά side projects. Συγκεκριμένα ο RZA που είναι ο frontman έχει ασχοληθεί με τον κινηματογράφο παίζοντας αλλά και γράφοντας μουσική, αλλά και με τα anime αφού το στόρι του Afro Samurai είναι δικό του.

Το τελευταίο project των Wu-Tang ήταν το Once Upon A Time In Shaolin, ένα single το οποίο εκδόθηκε σε ένα μόνο αντίτυπο και δημοπρατήθηκε στον μεγαλύτερο πλειοδότη. Το άλμπουμ ο RZA το θεωρεί "αποκλειστικό" και "a piece of contemporary art".

O δίσκος δεν μπορεί να το μοιραστεί, ο αγοραστής, με κανέναν για τα επόμενα 88 χρόνια.

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός οτι ο RΖΑ ακούγετε φουλ ψωνισμένος δεν μπορώ να πω ότι το εγχείρημα είναι τολμηρό. Εκτός από την μυστικότητα που θα κάνει το άλμπουμ θρυλικό και την τιμή του να αυξάνεται χρόνο με το χρόνο, έκαναν και ένα ρεκόρ που δύσκολα θα σπάσει. Το άλμπουμ, με μια κόπια πουλήθηκε για 2.000.000 ευρώ!

Not bad!

Τώρα φανταστείτε σε ποιον πουλήθηκε...

 Όπως και να το κάνουμε δεν μπορώ να φανταστώ ότι όταν φτιάχνεις κάτι τόσο το μοναδικό, δεν σε νοιάζει το που θα πάει. Νομίζω ότι οι Wu-Tang ονειρευόντουσαν, οτι ο φαν με τα εκατομμύρια που θα διέθετε, θα έπαιρνε το δίσκο σπίτι του και θα τον απολάμβανε, ζώντας κάτι που κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να κάνει. Να έχει τα τραγούδια του αγαπημένου συγκροτήματος αποκλειστικά για αυτόν.

Τι τιμή!

Έλα όμως που ο Skrelli έδωσε τα 2 μύρια και έσυρε στον βόθρο που ακολουθεί το όνομα του και το εγχείρημα των Wu-Tang.

Ο Skrelli κάνει όμως τα πράγματα χειρότερα. Αναφέρει:

Δεν έχω ακούσει ακόμα τον δίσκο. [...] Θα μπορούσα να επισπεύσω την ακρόαση αν η Taylor Swift ερχόταν από το σπίτι και ήθελε να το ακούσουμε μαζί... ή κάτι τέτοιο. [...] Τον κρατάω για μια βροχερή μέρα.

Από τότε οι Wu-Tang δεν συζητάνε το θέμα και ο δίσκος που θα γινόταν θρυλικός (μπορεί ακόμα να γίνει) είναι στα χέρια του πιο μεγάλου παπάρα της Αμερικής, που θα τον χρησιμοποιήσει για μο*νομαγνήτη...

Ειρωνεία;

Αλλά από την άλλη τι περίμενες όταν βάζεις οίκο δημοπρασιών να κάνει μια δουλειά που θα έπρεπε να κάνεις εσύ, αφού αυτό το άλμπουμ είναι η κληρονομιά σου και καλά;

Εκτός αν στην τελική μόνο τα λεφτά, είχες στο μυαλό σου. Αλλά που να το περίμενες κιόλας.

Και κάπως έτσι συνδέονται οι Wu-Tang Clan με τον πιο μισητό άνθρωπο της Αμερικής...