Allodapos x Εκδόσεις Ψυχογιός: Το Κορίτσι στον Ιστό της Αράχνης του Ντάβιντ Λάγκερκραντζ

Posted by : Σαμπάρ "ο Αλλοδαπός" Τάσος 28 Δεκ 2015

Ένα πανκιό χάκερ και ένας δημοσιογράφος με ακατάβλητη αίσθηση δικαίου. Οι δύο αυτοί χαρακτήρες αλληλεπιδρούν σε ένα κόσμο με "άντρες που μισούν τις γυναίκες" και εμείς οι αναγνώστες δεν μπορούμε παρά να απορροφηθούμε στην γοητευτική ιστορία τους.

Η τριλογία Millenium είναι πασίγνωστη. Τόσο για τα τρία βιβλία που έγιναν πασίγνωστα (Το Κορίτσι με το Τατουάζ, Το Κορίτσι που έπαιζε με τη Φωτιά, Το Κορίτσι στην φωλιά της Σφίγγας), όσο και για τις ταινίες που έκαναν επιτυχία στην Σουηδία και μεταφέρθηκαν (μόνο η πρώτη μέχρι τώρα) και στο Hollywood από τον David Fincher.

Έχοντας το 4ο βιβλίο στα χέρια μου νιώθω περίεργα. Η ιστορία πίσω από αυτό το βιβλίο είναι μεγάλη και μπορεί να ξεπεράσει ακόμα και την αξία του ίδιου του βιβλίου.

Το 2004 ο Stieg Larsson έγραψε τρία βιβλία μαζί και παρέδωσε τα αρχεία έτοιμα προς εκτύπωση στους εκδότες τους. Ο Larsson είχε σκοπό να γράψει 10 βιβλία. Το στυλ του ήταν ιδιαίτερο, δυσανάγνωστο και "δημοσιογραφικό". Τον κατηγόρησαν ότι δεν μπορούσε να προσδώσει στους χαρακτήρες του συναισθήματα και βάθος, αλλά τα βιβλία του ξεπέρασαν τα 80.000.000 πωλήσεις και απέφεραν τεράστια κέρδη. Σκέψου και τα δικαιώματα από τις τέσσερις ταινίες.

Ο Larsson όμως δεν άκουσε τίποτα από τα παραπάνω. Πέθανε το 2004 στην ηλικία των 50 χρόνων, Πίσω του άφησε δύο μοναδικούς χαρακτήρες για την σύγχρονη λογοτεχνία. Ειδικά η Lisbeth Salander είναι τόσο γοητευτική μέσα από το παρουσιαστικό της και τον ανορθόδοξο τρόπο που κάνει τα πάντα που καταφέρνει να μετατρέψει μια τριλογία που είναι φτιαγμένη μισή μισή με τον άντρα συμπρωταγωνιστή της, σε ένα one (wo)man show.

Τα βιβλία δεν έχουν τους τίτλους που χρησιμοποιεί όλος ο κόσμος. Το πρώτο βιβλίο ονομαζόταν "Οι άντρες που μισούν της γυναίκες" και ήταν ένας απόλυτα τέλειος τίτλος. Η αλλαγή αυτή βάζει την Lisbeth την κύρια πρωταγωνίστρια, τον χαρακτήρα που έχει σημασία γιατί αυτήν θέλει να διαβάσει ο κόσμος.

Όμως ο κόσμος κάνει λάθος. Δεν υπάρχει η Lisbeth χωρίς τον Michael. Είναι το εργαλείο που της δίνει συναίσθημα και πίστη. Δύσκολα το βλέπει κανείς αλλά έτσι είναι...

Μετά λοιπόν από μια διαμάχη ανάμεσα στον αδερφό και τον πατέρα του Stieg Larsson αλλά και της γυναίκας του (χωρίς γάμο), οι εκδότες ανέθεσαν στον David Lagercrantz το τέταρτο βιβλίο, ενω η γυναίκα του Larsson, Eva Gabrielsson, κατέχει το λάπτοπ του άντρα της με φημολογούμενα drafts των επόμενων βιβλίων από τον ίδιο τον Larsson.

H Gabrielsson δεν θέλει ούτε να δει το νέο βιβλίο και ο Lagercrantz δεν έριξε ούτε μια ματιά στις σημειώσεις του προκάτοχου του. Το αποτέλεσμα λέγεται "Το Κορίτσι στον Ιστό της Αράχνης" και ήδη κάνει επιτυχία παγκοσμίως με καλές κριτικές και πωλήσεις.

Το βιβλίο ανοίγει με τους δύο χαρακτήρες να μην έχουν δει ο ένας τον άλλο για πολύ καιρό. Ο Michael περνάει δύσκολα, καθώς έχει να κάνει κάποιο μεγάλο ρεπορτάζ εδώ και καιρό, το περιοδικό χαροπαλεύει και τα πάντα του φαίνονται γκρίζα. Για αυτόν η Lisbeth ήταν η πηγή ενθουσιασμού που χρειάζεται στη ζωή του και του δίνει την απαραίτητη δύναμη να προσπαθεί να παλεύει για την "Σωστή Δημοσιογραφία".

Η Lisbeth απο την άλλη παλεύει για ένα καλύτερο κόσμο με τα δικά της όπλα. Η ομάδα της έχει έναν στόχο που κανείς δεν βάζει αψήφιστα. Την NSA. Αυτό που προσπαθούν να ανακαλύψουν μπορεί να ταρακουνήσει όλο τον κόσμο και πάνω απ' όλα θα δώσει ένα χτύπημα στην κυβερνητική παρακολούθηση.

Οι δυο χαρακτήρες μας θα έρθουν σε επαφή όταν θα ανάμεσα τους θα έρθει ο Frans Balder, ένας ιδιοφυής προγραμματιστής. Η τεχνητή νοημοσύνη που αναπτύσσει θα γίνει ο στόχος κρατικών ερευνών, διεθνών συμφερόντων και μαφιόζων.

Ο ίδιος όμως νοιάζεται περισσότερο για τον αυτιστικό του γιο. Ο August κουβαλάει το δικό του στόρι μέσα σε αυτό το βιβλίο που είναι άκρως ενδιαφέρον.

Η ιστορία μας έχει στο κέντρο μια εγκληματική οργάνωση με μια παράξενη, προσωπική, σχέση με την Lisbeth και μια έρευνα, που παίρνει σάρκα και οστά όσο προχωράμε αλλά δεν ξεκαθαρίζει μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο.

Η Lisbeth είναι οργισμένη και έχει σοβαρό λόγο να παλέψει, αλλά όλα παίρνουν μια διαφορετική όψη όταν πρέπει να αναπτύξει μια λειτουργική σχέση με τον αυτιστικό August. H επιλογή του Lagercrantz να βάλει την απροσάρμοστη αυτή ηρωίδα να αλληλεπιδράσει με ένα παιδί που σε κάποιο επίπεδο μοιάζουν.

Και η Lisbeth κινείτε στο φάσμα του αυτισμού άλλωστε...

Καταλήγοντας μπορώ να πω οτι αυτό το βιβλίο ήταν ένα ικανοποιητικό sequel με πολλά να έρχονται ακόμα και είχε απρόσμενο συναισθηματικό αντίκτυπο.

Μπορεί να μην μοιάζει στο απίστευτο στυλ του Larsson αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Από την στιγμή που ο συγγραφέας κάνει τα πάντα για να αποδώσει τιμή σε έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της χώρας του και κατανοεί το ποιοι είναι οι χαρακτήρες που έχει στα χέρια του τότε το αποτέλεσμα θα είναι καλό.

ps: Η Joan Acocela έγραψε στον New Yorker:

Δεν βλέπουμε τον Τολστόι εδώ. Η απώλεια του συγγραφικού στυλ του Larsson δεν θα είναι μεγάλη θυσία.

Η Acocela δεν έχει καταλάβει κάτι. Ακριβώς αυτό το άκαμπτο στυλ που ξενίζει, δίνει στους χαρακτήρες βάθος. Και οι δύο έχουν από ένα κομμάτι του συγγραφέα μέσα στον χαρακτήρα τους. Αν ήταν διαφορετικό το στυλ του, θα μπορούσαμε να έχουμε δύο από τους πιο γοητευτικούς χαρακτήρες της σύγχρονης λογοτεχνίας;