sdfbs.jpg)
Booketo.gr - Giftsets for Book Lovers
FilMonkeys LIVE - Arrival & Westworld
1ο Μέρος - Spoiler Free Review
2o Μέρος - Spoiler Discussion
Shitty Talking w/h Dagger of Betrayal & Dysnerved
Σήμερα μαζί μου οι Dagger of Betrayal και οι Dysnerved στο Shitty Talking για να συζητήσουμε για μουσική, rock metal, melodic και post death metal...
Σκληρά ακούσματα που φυσικά δεν είναι για όλους θα ηχήσουν μέσα από το Monkey Radio, λίγο πριν το μεγαλειώδες live στις 18 Δεκεμβρίου στο 8Ball Club
Shitty Talking w/h SKG's Dub Alliance
O Ελέφαντας και η Μαϊμού συναντήθηκαν γύρω από ένα μικρόφωνο και συνομίλησαν για την bass κουλτούρα, τη μουσική και τα σχέδια για το μέλλον.
Οι SKG's Dub Alliance έφεραν την μουσική τους στην εκπομπή της Τρίτης και μετέδωσαν θετικά vibes και βάρια μπάσα, παρουσιάζοντας original κομμάτια, μοναδικά ρεμίξ και καινούρια ακυκλοφόρητα.
Οι SKG's Dub Alliance είναι οι:
Big Shine (φωνητικά) - Με άπειρη ενέργεια και μοναδική χροιά...
Digital Monk (παραγωγή) - Απίστευτο ταλέντο και αστείρευτη δημιουργικότητα...
LoRrd (Scratches - Digi percussions) - Mε το ένα πόδι στη Roots και το άλλο στην ηλεκτρονική μουσική δίνει μια ιδιαίτερη ματιά στην Dub...
Η εκπομπή αρχίζει στο 00:29:00
Hell or High Water, AHS, Elle, Harry Potter and the Cursed Child & more!
Ακόμα μία αμφιλεγόμενη εκπομπή με αμφιλεγόμενα θέματα:
από τις τράπεζες του Hell or High Water
περάσαμε στο queerbaiting στο νέο Harry Potter
και μετά το τερματίσαμε με το θέμα του βιασμού και την υποτιθέμενη σεξιστική και μισογυνιστική ταινία του Verhoven, Elle...
Περιμένουμε τα σχόλια σας
Θέματα;
Elle
American Horror Story
Harry Potter and the Cursed Child
Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της (ΚΘΒΕ)
Ο Χάρι Πότερ και το Καταραμένο Παιδί - Από αυτά που λατρεύεις να μισείς!
Ολοκληρώσαμε με αυτά και με αυτά ένα μήνα αφιερωμένο στην J.K. Rowling. Η τεράστια αυτή συγγραφέας φέτος έκανε το ντεμπούτο της στο σενάριο με το prequel του Harry Potter, Fantastic Beasts and where to find them, κυκλοφόρησε το τρομερό αστυνομικό της μέσω της περσόνας του Robert Galbraith και το θεατρικό της έχει βραβευτεί ως το καλύτερο της χρονιάς στην Αγγλία!
Το σενάριο της πρόβας κυκλοφόρησε σε έντυπη έκδοση, σε μία κίνηση που με ξένισε επειδή μοιάζει πολύ με αρπαχτή, αλλά από την άλλη το να δω το θεατρικό, αποτελεί από μόνο του φαντασία, ανυπομονούσα να πιάσω στο χέρι την 8η ιστορία και να δω που βρίσκονται οι χαρακτήρες με τους οποίους μεγάλωσα.
Και αφού προφανώς η παράσταση έγινε sold out και το βιβλίο best seller, άρχισαν οι γκρίνιες και τα παρατράγουδα. Οι μισοί βγάζουν μία έκπληξη που το βιβλίο είναι σενάριο πρόβας και άλλοι κατηγορούν την Rowling για queerbaiting. Αφού μιλήσουμε για το βιβλίο και το πως μας φάνηκε θα μιλήσουμε και για τις γκρίνιες...
Ο Χάρι Πότερ και το Καταραμένο Παιδί
Στην 8η ιστορία (και τελευταία με τον Χάρι) η συγγραφέας μας μεταφέρει στο μέλλον (όπου και είχε καταλήξει το τελευταίο βιβλίο βιβλίο) με τον Χάρι Χρισούχο (κυριλάτο μπάτσο δηλαδή) και με τρία παιδιά: τον Τζέιμς, τον Άλμπους Σέβερους και τη μικρή Λίλι.
Πρωταγωνιστές είναι ο Άλμπους, ο δεύτερος γιος του Χάρι και της Τζίνι, ο οποίος δεν μπορεί να διαχειριστεί την πίεση του ονόματος που κουβαλάει. Από την άλλη ο ίδιος ο Χάρι κουβαλάει τη μικρή πείρα του από οικογένειες (τουλάχιστον τις σωστές) και σε συνδυασμό με τις ευθύνες που κουβαλάει έχει γίνει ένας πατέρας που δεν μπορεί να "ακούσει" τις ανάγκες του παιδιού του.
Ο Άλμπους στο πρώτο ταξίδι του με το Hogwarts Express (εκεί που οι παρέες μια ζωής δημιουργούνται) συναντάει το Σκόρπιους Μαλφόι, ένα παιδί με χιούμορ και όρεξη αλλά με πολύ κακό όνομα εξαιτίας του πατέρα του. Οι δυο τους θα γίνουν πολύ καλοί φίλοι και μαζί θα προσπαθήσουν να τα βγάλουν πέρα σε ένα σχολείο που είναι πολύ δύσκολη η ζωή αν δεν είσαι δημοφιλής.
Καθώς και των δυο τους η ζωή πάει από το κακό στο χειρότερο και απομακρύνονται από τους πατεράδες τους, με ιδέα του Άλμπους, προσπαθούν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω (με την τελευταία εναπομένουσα χρονομηχανή) και να σώσουν τον πιο διάσημο "περιττό", τον Σέντρικ Ντίγκορι, που σκοτώθηκε από τον Βόλντεμορτ στο Κύπελλο της Φωτιάς.
Όπως είναι φυσικό, το παιχνίδι με τον χρόνο μόνο προβλήματα δημιουργεί, με την παρέα να πηγαινοέρχεται, να αλλάζει όλο και πιο πολύ τα timelines και να ξαναγράφουν την ιστορία από την αρχή. Όλα αυτά θα καταλήξουν σε ένα showdown με έναν απρόσμενο αντίπαλο, σε ένα απρόσμενο μέρος, σε μια απρόσμενη χρονική στιγμή.
Στην 8η ιστορία λοιπόν, η Rowling επέλεξε να παίξει με τον χρόνο κι αυτό ποτέ δεν είναι καλό για τη συνοχή. Σε αντίθεση με τα βιβλία, όπου η Ερμιόνη χρησιμοποιούσε χρονομηχανή για να πηγαίνει σε πολλά μαθήματα την ίδια στιγμή (δηλαδή ένα timeline) εδώ έχουμε μια διαφοροποίηση όπου η παραμικρή παρέμβαση αλλάζει το μέλλον με τρόπους καταστροφικούς. Το αποτέλεσμα τα plotholes να είναι παρόντα όπως και σε κάθε τι που παίζει με το χρόνο.
Αυτό όμως που με ενόχλησε είναι ότι με αυτό το τρικ η συγγραφέας αντί να δημιουργήσει μία εντελώς νέα ιστορία επέλεξε να επανέρχεται σε κάθε ευκαιρία σε όλα τα σημαντικά σημεία της ιστορίας που ολοκλήρωσε με το Κλήρους του Θανάτου. Όλες οι στιγμές είχαν να κάνουν με φανταστικές στιγμές που έχουν ξαναειπωθεί και με άλλες που μιλάνε για το what if. Λίγα καινούρια πράγματα και αυτό θα το καταλάβαινα επειδή είναι το πρώτο της θεατρικό, αλλά όπως η ίδια λέει "τέλος με τον Χάρι"...
Παρ' όλα αυτά έχω να πω ότι μια χαρά στέκεται το βιβλίο, αν και μόνο αν ξέρεις τι πας να διαβάσεις. Η ιστορία δεν θα σήκωνε ολόκληρο βιβλίο και μερικές φορές έχουμε σε μερικές σελίδες να περνάνε χρόνια. Εγώ αυτό που κρατάω από αυτό το βιβλίο είναι ότι είδα να παίρνουν χρόνο συμμετοχής χαρακτήρες που το άξιζαν και μιλάω για τον Ντράκο Μαλφόι.
Αδικημένος και ο ίδιος από την κληρονομιά του, ο Ντράκο δείχνει ότι είναι ικανός για μεγάλα πράγματα. Δεν μιλάω για γενναιότητες κτλ. Μιλάω για μικρές στιγμές γεμάτες συναίσθημα. Θίγονται στο καταραμένο παιδί μερικά πράγματα που σκεφτόμουν για αυτό το χαρακτήρα: το πόσο εύκολο μου φαινόταν να ήταν κι αυτός μέρος της Παρέας. Όπως λέει και ο ίδιος "η παρέα των τριών τους ήταν το μοναδικό που ζήλευα". Αυτό από μόνο του δίνει μια δικαίωση στον Ντράκο και τον καθιστά πιο αγαπητό.
Το Καταραμένο Παιδί παραμένει όμως ένα σενάριο και δεν είναι ολοκληρωμένο βιβλίο. Αν έχεις διαβάσει τα εφτά βιβλία θα το απολαύσεις. Τι όχι;
Μάλλον πρέπει να περάσουμε στις γκρίνιες:
Το επίσημο σενάριο της πρόβας
Αυτό γράφει το εξώφυλλο πάνω πάνω. Κάνοντας την αναζήτηση μου είδα ότι ο κόσμος αντέδρασε έντονα όταν άνοιξε το βιβλίο και είδε με έκπληξη ότι είναι σενάριο. Κάποιοι έκλαψαν τα λεφτά τους κι άλλοι μιλάνε για κακό fanfiction. Με τους πρώτους δεν θα ασχοληθώ γιατί πρέπει να είσαι βλάκας για να πέφτεις από τα σύννεφα, όταν ο κόσμος έχει βουίξει και το γράφει και το εξώφυλλο πάνω πάνω! Αν σου φαίνεται σαν fanfiction το θέμα είναι άλλο και μάλλον έχει τη ρίζα του στο ότι δεν είμαστε μαθημένοι να διαβάζουμε θεατρικά.
Μία γυναίκα του χώρου μου είπε πρόσφατα ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό εργαλείο η ανάγνωση θεατρικών και βοηθάει πάρα πολύ τη φαντασία να δουλέψει στο μέγιστο. Αυτό που εγώ είδα είναι ότι το αραιογραμμένο αυτό σενάριο και η ελάχιστη περιγραφή της εικόνας άφησε τόσο μεγάλο χώρο στη δική μου φαντασία, που τα πάντα τα έζησα το ίδιο ζωντανά με ένα βιβλίο και δεύτερον το βιβλίο τελείωσε σε χρόνο ρεκόρ.
Αλλά για να το κάνεις αυτό δεν πρέπει να πιάσεις το βιβλίο με προκατάληψη και φυσικά να μην είσαι έτοιμος να βγάλεις το bitchiness από μέσα σου. Θα αναρωτηθώ όμως εγώ και απάντα μου εσύ, πως γίνεται να είσαι γνώστης του βιβλίου και συγχρόνως να ξεπέφτεις θεωρώντας τον εαυτό σου Potterhead; Πως γίνεται να είσαι groupie και ταυτόχρονα ανοιχτόμυαλος;
Queerbaiting ή αλλιώς ψαρεύοντας gay πελάτες!
Ο όρος Queerbaiting αναφέρεται σε τακτικές που σκοπεύουν στο να προσελκύσουν την LGBT κοινότητα με την υπόσχεση της εμφάνισης χαρακτήρων με εναλλακτική σεξουαλικότητα, κάτι που ποτέ όμως δεν γίνεται εμφανώς και απροκάλυπτα για να μην διώξει τους ετεροσέξουαλ. Για queerbaiting ας πούμε είχε κατηγορηθεί το House M.D. και το αμφιλεγόμενο bromance ανάμεσα σε House και Cameron...
Στο βιβλίο αυτό με την πρώτη ματιά δεν υπάρχουν καθόλου σεξουαλικές σπόντες ανάμεσα στον Άλμπους και τον Σκόρπιους, Και οι δύο δείχνουν ότι ελκύονται από κορίτσια και κάνουν και τις κινήσεις για να τις κατακτήσουν. Η μόνη πιθανή ένδειξη είναι μερικές μακριές αγκαλιές που στην αντρουά κοινωνία μας μπορεί να παρεξηγηθούν.
Από την άλλη είναι γνωστό ότι η Rowling βασίζεται στο να παίζει με σοβαρά θέματα και να δημιουργεί αλληγορίες. Αν ο Βόλτεμορτ και οι Θανατοφάγοι του είναι οι ναζιστές SS και ο λυκάνθρωπος Λούπιν μια αλληγορία στο AIDS τότε γιατί να μην είναι η απαγορευμένη φιλία ανάμεσα στον Σκόρπιους και τον Άλμπους μια αλληγορία της απαγορευμένης ερωτικής αγάπης ανάμεσα σε δύο αγόρια ή άντρες.
Το θέμα είναι ότι η Rowling, που έψαξα αλλά δεν βρήκα να έχει πει η ίδια κάτι ξεκάθαρο για το θέμα, έχει δώσει δικαιώματα στους φαν της. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα μπλέκει με τις θεωρίες των φαν και έχει δώσει τροφή, με πιο διάσημη την παραδοχή ότι ο Νταμπλντορ, ο θαρραλέος, σοφός, μέντορας του Χάρι, ήταν gay.
Οι LGBT φανς των βιβλίων που δεν ήταν και λίγοι περίμεναν πως και πως έναν ανοιχτά "δικό" τους χαρακτήρα και τώρα βγάζουν το δικό τους bitchiness, αλλά τι να κάνουμε; Αν άρχιζα να κράζω εγώ για την έλλειψη χοντρών ρασταφάριδων αλλοδαπών δεν θα είχα διαβάσει ούτε ένα καλό βιβλίο...
Τι μας μένει στην τελική; Ένα καλό σενάριο που εξαιρετικά θα δούμε από κοντά ποτέ και συγχρόνως μια καλή ιστορία που θα μπορούσε να είναι καλύτερη αλλά για τους φαν υπεραρκετή...
...αν δεν είχαν μάθει να κλαψουρίζουν για να γίνεται το δικό τους.
...αν δεν είχαν μάθει να κλαψουρίζουν για να γίνεται το δικό τους.
Ημ. Έκδοσης: 29/09/2016
Σελίδες: 416
ISBN: 978-618-01-1727-1
Σχήμα: 14 x 21 cm
Βιβλιοδεσία: ΧΑΡΤΟΔΕΤΟ
Μεταφραστής: Τσιρώνη Έφη
Η Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της - Η βαριά και ασήκωτη παράσταση του ΚΘΒΕ
Ανάμεσα στις τόσες παραστάσεις του ΚΘΒΕ, η Μάνα Κουράγιο μπορεί να περάσει απαρατήρητη, στη σκιά της εμβληματικής Κωνσταντινίδου του Τρίτου Στεφανιού, αλλά εδώ μιλάμε για Μπρέχτ, έναν θεατρικό συγγραφέα που ξέρουν και οι πέτρες... για κάποιον πολύ σοβαρό λόγο.
Μία από τις πέτρες είμαι κι εγώ. Πάντα είχα στο μυαλό μου τον Μπρεχτ ως κλασσικό, αλλά ποτέ δεν είχα ασχοληθεί σοβαρά, ούτε είχα δει κάποια παράσταση βασισμένη σε έργο του. Αυτό άλλαξε με τη Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της, μία ωδή κατά του πολέμου με οδηγό την ιστορία μιας γυναίκας που ο πόλεμος ήταν όλη της η ζωή.
Η Άννα Φίρλινγκ, γνωστή ως Μάνα Κουράγιο, είναι η αντι-ηρωίδα του Μπρεχτ. Μάνα τριών παιδιών από διαφορετικούς πατέρες, είναι μια δαιμόνια εμπόρισσα που κατά τη διάρκεια του τριακονταετούς πολέμου (1618-1648) αγωνίζεται να επιβιώσει η ίδια και τα παιδιά της επιστρατεύοντας κάθε μέσο. Στη διάρκεια των δώδεκα χρόνων, κατά τα οποία διαδραματίζεται το έργο, η Μάνα Κουράγιο ακολουθεί σταθερά τον στρατό με το κάρο της και ζει παρασιτικά από τον πόλεμο. Με έντονο αίσθημα αυτοσυντήρησης και εντυπωσιακή προσαρμοστικότητα, παμπόνηρη, σκληρή, αθυρόστομη, η Μάνα Κουράγιο παθαίνει όσα αντέχει και δεν αντέχει άνθρωπος.
Η παράσταση δεν έχει και πολύ σχέση με αυτό που έχεις συνηθίσει. Τόσο το κείμενο του Μπεχτ, όσο και η σκηνοθεσία του Σέρβου Νικίτα Μιλιβόγεβιτς προσφέρουν μια εμπειρία που για μένα ήταν μοναδική. Η ορχήστρα που ήταν πίσω πίσω στη σκηνή και έντυνε με μελωδίες όσα συνέβαιναν και δημιουργούσε τους ήχους του περιβάλλοντος με τα όργανα της, ήταν ένα από τα highlight. Φανταστική η στιγμή που βλέπεις όλους τους ηθοποιούς να τσαλακώνουν κομμάτια χαρτιού και να δημιουργούν ήχους βροχής!
Και το κομμάτι της ορχήστρας μου έδειξε η παράσταση ήταν προσεγμένη σε κάθε της λεπτομέρεια, η Λυδία Φωτοπούλου ενσάρκωσε την Μάνα Κουράγιο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δίνοντας το απαραίτητο "σπάσιμο" στην φωνή όταν έπρεπε να μου περάσει τον πόνο που ζούσε, αλλά και την φανταστική ειρωνεία μιας καπάτσας εμπόρισσας.
Νομίζω ότι η Μάνα Κουράγιο είναι ένα σπουδαίο θεατρικό κείμενο που αφορά το ελληνικό κοινό καθώς αντανακλά τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Έχω την εντύπωση ότι, δυστυχώς, η Ελλάδα του σήμερα είναι μια Μάνα Κουράγιο. Όπως, εξάλλου, και η Σερβία. Σε πρώτο πλάνο, όμως, δεν βρίσκεται τόσο η ματαιότητα του πολέμου, όσο της απληστίας. Εξάλλου, η απληστία είναι και ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του κόσμου στον οποίο ζούμε. Σημείωμα σκηνοθέτη
Η Μάνα Κουράγιο ήταν μια βαριά παράσταση. Όταν βγαίνεις από την αίθουσα δεν έχεις ξαλαφρώσει. Το φινάλε σου ξετυλίγει αυτό που υποψιαζόσουν από την αρχή αλλά δεν ήθελες να το πιστέψεις: η ανθρώπινη απληστία μπορεί να ξεπεράσει και το άβατο της αγάπης μιας μάνας για τα παιδιά της.
Στο τέλος της παράστασης παρατήρησα ότι το χειροκρότημα ήταν λίγο κρύο. Δεν είχε καμία σχέση με τον ενθουσιασμό του κοινού μετά από το Τρίτο Στεφάνι. Ήταν χλιαρό κι αυτό δεν σημαίνει τίποτα για την ποιότητα της παράστασης.
Το σκεφτόμουν στο δρόμο για το σπίτι και κατέληξα στο γεγονός ότι η παντελής έλλειψη Κάθαρσης δημιούργησε ένα ψυχρό κλίμα ανάμεσα στους θεατές. Ήθελες χρόνο να χωνέψεις και να σκεφτείς αυτό που μόλις είδες. Συν το ότι παγκοσμίως η ιδέα της Μάνας ως σύμβολο της απόλυτης αγάπης, είναι τελείως αντίθετη με αυτό που βλέπεις στην παράσταση. Υπάρχει μια σύγκρουση και το κοινό δεν θέλει να ταυτιστεί...
Ένας πιο γνώστης του Θεάτρου, την επόμενη μέρα, μου μίλησε για την Μπρεχτική Αποστασιοποίηση:
“...Tο κοινό δεν καλείται να πέσει μέσα στο μύθο όπως μέσα σε ένα ποτάμι, για να παρασυρθεί άσκοπα πότε δω και πότε κει, πρέπει τα γεγονότα να συνδεθούν έτσι μεταξύ τους ώστε οι κόμποι να είναι φανεροί. Δεν πρέπει τα γεγονότα να περνούν απαρατήρητα το ένα πίσω από το άλλο, μα να μπορεί να παρεμβάλλεται ο θεατής ανάμεσά τους με την κρίση του...”
Όρος που υιοθέτησε ο Μπρεχτ, για να δηλώσει την αντίθεσή του στην αριστοτελική μίμηση και κάθαρση.
Το έργο τέχνης, κατά τον Μπρεχτ δε μιμείται την πραγματικότητα, την σημασιοδοτεί.
Δεν πρέπει να οδηγεί το θεατή «δι’ ελέου και φόβου» στην «των τοιούτων παθημάτων κάθαρση», μέσα δηλαδή από τη συναισθηματική συμμετοχή, τη συμπάθεια, τον οίκτο και το φόβο που του προκαλούν τα πάθη των ηρώων.
Πρέπει να τον αποστασιοποιεί απ’ αυτά τα πάθη, να τον παρακινεί ώστε να τα παρατηρεί με κριτική ματιά.
Κίνητρό του υπήρξε ο σεβασμός που ένιωθε για το κοινό του. Γιατί, σύμφωνα με ένα θαυμαστή του, τον Πήτερ Μπρουκ, αποστασιοποίηση σημαίνει διακοπή, επέμβαση, έντονη προβολή κάποιου πράγματος στο φως και παρακίνηση να το ξανακοιτάξουμε.
"Η αποστασιοποίηση είναι μια πρόκληση, πάνω απ’ όλα, προς το θεατή να δουλεύει μόνος του, κι έτσι να γίνεται όλο και περισσότερο υπεύθυνος στο να δέχεται ό,τι βλέπει"(Μπρουκ).
Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών - Θεσσαλονίκη
Έναρξη παραστάσεων: 20/10/2016
Διάρκεια παραστάσεων: 20/10/2016-29/1/2017
Tag :
Θέατρο,
by allodapos,
Fantastic Beasts and Where to find them, Kubo and the two Strings, Σοδειά του Κακού, The Vision (2015) and more!
Μετά από δύο εβδομάδες απουσίας, οι Monkey Bros (τι ποιοι καλέ; εμείς) ξαναμαζεύτηκαν για να σχολιάσουν ταινίες, βιβλία και comics.
Σύντομη η εκπομπή μετά από καιρό, αλλά τα θέματα δεκάδες, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε το πρώτο fast round!
Θέματα:
Fantastic Beasts and where to find them
Kubo and the two Strings
War Dogs
The Vision (2015)
Σοδειά του κακού (Robert Galbraith)
Fast Round
Jason Bourne
Embers
Pride
Mechanic: Resurrection
Trailers
Valerian
Rogue One
Ghost in the Shell
Kong: Skull Island
Η Σοδειά του Κακού - Η J.K. Rowling βρίσκεται on fire!
H J.K. Rowling βρίσκεται στην πιο δημιουργική της φάση. Το θεατρικό της και συνάμα η 8η ιστορία του Harry Potter (Harry Potter and the Cursed Child) βραβεύτηκε με ως το καλύτερο θεατρικό της χρονιάς στην Αγγλία στα Evening Standard Theatre Awards και το prequel Fantastic Beasts (με δικό της original σενάριο) έχει ξεκινήσει εισπρακτικά τέλεια παγκοσμίως και άρεσε ακόμα και στον Κίτσιο!
Με την περσόνα όμως του Robert Galbraith, η Rowling μπορεί να δημιουργήσει χωρίς την πίεση που ακολουθεί το όνομα της. Τα τρία βιβλία που ήδη κυκλοφορούν είναι υποδείγματα αστυνομικού μυστηρίου όμως μέσα και από αυτά τα βιβλία, η Rowling βγάζει την μεγαλύτερη δύναμη της στην συγγραφή: την δημιουργία εκπληκτικών χαρακτήρων, με βάθος και απίστευτα layers.
Στην Σοδειά του Κακού, βλέπουμε τον ντετέκτιβ Κόρμοραν Στράικ και την συνεργάτη του Ρόμπιν να συνεχίζουν την καλή δουλειά ακόμα καλύτερα, μετά την δημοσιότητα που απολαμβάνει το γραφείο ερευνών, μετά τα γεγονότα του Μεταξοσκώληκα.
Όταν όμως θα φτάσει ένα δέμα με ένα ακρωτηριασμένο πόδι μέσα και μια κάρτα με αναφορά στο παρελθόν του ντετέκτιβ και συγχρόνως μια απειλή για την ίδια την Ρόμπιν, τότε τα πράγματα παίρνουν άσχημη τροπή και μας δίνεται ένας πρώτης τάξης λόγος για να βουτήξουμε στο παρελθόν των δύο πρωταγωνιστών.
Ο Στράικ στοχεύει σε τρεις υπόπτους. Ο ένας έχει προσωπική σημασία, ο άλλος είναι μια αποτυχία του Στράικ από τον καιρό του Στρατού και ο άλλος μισεί γιατί είναι μπήκε στη φυλακή εξαιτίας του. Όλοι έχουν λόγους να τον μισούν απερίγραπτα και όλοι έχουν την δυνατότητα να κάνουν τρομερά πράγματα.
Οι έρευνες των ντετέκτιβ κλιμακώνεται ταυτόχρονα και στους τρεις και εσύ προσπαθείς να προβλέψεις ποιος από τους τρεις το έκανε, με την αποκάλυψη να έρχεται ελάχιστα κεφάλαια πριν το τέλος.
Ταυτόχρονα η Ρόμπιν παίρνει το δικό της, μεγάλο, μερίδιο στην ιστορία. Κομμάτια του παρελθόντος θα εμφανιστούν μπροστά της και η πίεση από τον περίγυρο της θα είναι ισάξια με το μέγεθος της απειλής από τον δολοφόνο, που αποδεικνύετε τρομερά έξυπνος και σατανικός.
Τα τελευταία χρόνια, διαβάζοντας μπόλικα αστυνομικά, έχω καταλάβει τα πάτερνς με τα οποία παίζουν οι συγγραφείς. Η φύση των βιβλίων απαιτεί να είναι αυτοτελή και να μπορείς να πιάσεις (πχ) το 5ο βιβλίο και να μπορείς να το παρακολουθήσεις. Ραγδαίες αλλαγές στο status quo δύσκολα γίνονται μέσα σε ένα βιβλίο.
Σε αυτό το βιβλίο όμως η Rowling δεν φοβήθηκε, μας έδωσε πολλές πληροφορίες από την προϊστορία των χαρακτήρων μας και έβαλε γερές βάσεις για να αλλάξουν κατά πολύ τα πράγματα στο επόμενο βιβλίο που βγαίνει στα μέσα του 2017.
Εκτός από το στυλ γραφής που παραμένει στα εξαιρετικά επίπεδα της Rowling, σε αυτό το βιβλίο χρησιμοποιεί και ένα τρικ που το βρήκα εμπνευσμένο. H συγγραφέας επέλεξε τους Blue Oyster Cult να παίξουν σημαντικό ρόλο στο βιβλίο. Από την ροκού μάνα του Στράικ που τους λάτρευε μέχρι τον δολοφόνο που τους ανακαλύπτει και χρησιμοποιεί στίχους του, οι Cult βρίσκονται σε όλο το βιβλίο. Εκτός από αυτό όμως, οι ποιητικοί στίχοι των Cult, πολλοί εκ των οποίων έγραψε η Patti Smith, χρησιμοποιούνται ως τίτλοι κεφαλαίων σε όλο το βιβλίο και φυσικά ο μεταφραστής επέλεξε να μην τους μεταφράσει και να τους αφήσει άθικτους.
H Σοδειά του Κακού είναι ίσως το σημαντικότερο βιβλίο της ιστορίας του ντετέκτιβ Κόρμοραν Στράικ. Δίνει το βάθος που χρειάζεται ο πρωταγωνιστής μας και ανεβάζει την Ρόμπιν στα μάτια μου κατά πολύ. Τα πράγματα μένουν σε μία κατάσταση πολύ περίπλοκη και εμείς μένουμε να περιμένουν το επόμενο βιβλίο και τη σειρά που ετοιμάζει το BBC One με τους Tom Burke και Holliday Grainger στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
- Μεταξοσκώληκας του Robert Galbraith
- Fantastic Beasts and Where to Find Them - Review του Κώστα Κίτσιου
Ημ. Έκδοσης: 26/05/2016
Σελίδες: 648
Ηλικία: 18+
ISBN: 978-618-01-1542-0
Σχήμα: 14 x 21 cm
Βιβλιοδεσία: ΧΑΡΤΟΔΕΤΟ
Μεταφραστής: Χρήστος Καψάλης
ps: To Harry Potter and the Cursed Child το τελειώνω σε μερικές ώρες...
Fantastic Beasts and Where to Find Them - Review του Κώστα Κίτσιου
Και να 'μαι λοιπόν τώρα εν έτη 2016 να βλέπω το Fantastic Beasts and Where to Find Them.
Μία ταινία που ζει στον ίδιο μαγικό κόσμο, αλλά διαδραματίζεται στην Νέα Υόρκη, πολύ πριν την εποχή του Χάρι και της Ερμιόνης, κάπου στη δεκαετία του 20', όπου καταφθάνει ένας περίεργος τυπάκος ονόματι Newt Scamander, υπάλληλος του Βρετανικού Υπουργείου Μαγείας, μάγος εννοείται και ο ίδιος, συγγραφέας, μελετητής και διασώστης μαγικών ζώων, έχοντας μαζί του μία βαλίτσα με ακόμα πιο περίεργο περιεχόμενο. Εκεί θα αρχίσουν κάποια χαρούμενα ευτράπελα τα οποία όμως στην πορεία θα αποκτήσουν μία πιο σκοτεινή ...εμφάνιση καθώς, όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι, δεν είναι όλοι οι μάγοι καλοί!
Δεν ξέρω κατά πόσο χρειάζεται να αναφερθώ αναλυτικά στους χαρακτήρες και στο στόρι, μιας και οι ήδη μυημένοι λίγο πολύ τα ξέρετε όλα αυτά, αλλά και εσείς που δεν τα γνωρίζεται μπορείτε εύκολα να μπείτε στο κλίμα, καθώς η ταινία είναι όσο επεξηγηματική χρειάζεται, καθώς αποτελεί την πρώτη από τις πέντε συνολικά! Άσε που ήταν από τις ελάχιστες περιπτώσεις που είδα ταινία σε κινηματογράφο χωρίς να ξέρω τίποτα απολύτως για αυτήν και λειτούργησε πολύ καλά!
Η αλήθεια είναι ότι πέρασα πολύ καλύτερα απ' ότι περίμενα, και φεύγοντας από την αίθουσα "πήρα" μαζί μου και δύο χαρακτήρες, όπως και κάποιες σκηνές της ταινίας, πράγμα πολύ δύσκολο τα τελευταία χρόνια όσον αφορά τον χώρο του fantasy και ειδικά αυτόν που προορίζεται για όλη την οικογένεια.
Για αρχή, ο Eddie Redmayne, που υποδύεται τον Newt Scamander, είναι υπέροχος στον ρόλο του και σε κάνει να θες να μάθεις περισσότερα για αυτόν και για τις περιπέτειες που έχει ζήσει! Από κοντά όμως έρχεται και ο μη-μάγος της ταινίας Jacob Kowalski, τον οποίο υποδύεται ο Dan Fogler οι εκφράσεις και αντιδράσεις του οποίου στα όσα διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια του είναι φανταστικές και άκρως ταιριαστές με το όλο κλίμα της ταινίας.
Από το υπόλοιπο καστ ξεχωρίζει μόνο η Alison Sudol, καθώς τόσο η Katherine Waterston, που είναι δίπλα στον Redmayne σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, αλλά και ο Colin Farrell, δεν καταφέρνουν να δώσουν κάποια ιδιάιτερη ζωντάνια στον χαρακτήρα τους και κινούνται σε τελείως επίπεδες ερμηνείες.
Εντύπωση μου έκανε η χρήση του Hello Zepp του Charlie Clouser, στις "τρομακτικές" σκηνές της ταινίας και ακόμα δεν έχω καταλάβει εάν μου άρεσαν τόσο γιατί ήταν όντως καλοφτιαγμένες ή γιατί έπαιζε το συγκεκριμένο μουσικό θέμα και μου θύμισε το Saw (2004) του James Wan!
Η διάρκεια θα μπορούσε να είναι κατά ένα 20λεπτο μικρότερη γιατί κάπου εμφανίστηκε η γνωστή κοιλιά που κάνουν σχεδόν όλες αυτές οι ταινίες τα τελευταία χρόνια. Υπήρχαν στιγμές που απλά ήταν γεμάτες με ξόρκια, μαγικά ραβδιά και ωραία εφέ, αλλά δεν πρόσφεραν κάτι στην ιστορία, που έχει έτσι κι αλλιώς ξόρκια, μαγικά ραβδιά και ωραία εφέ!
Όσον αφορά το σενάριο, η J.K. Rowling που το έχει αναλάβει η ίδια, τα καταφέρνει μια χαρά. Έχει άλλωστε την εμπειρία του Χαρούλη, όπου το όλο franchise σίγουρα της έμαθε να αποφεύγει τις όποιες κακοτοπιές.
Το Fantastic Beasts and Where to Find Them είναι στην τελική μία άκρως διασκεδαστική ταινία φαντασίας, αλλά και μία καλή εισαγωγή σε μία ενδιαφέρουσα σειρά ταινιών.
Tag :
movie,
Shitty Talking w/h Northical (Κακό Συναπάντημα)
O Northical έχει μια πορεία στην Ελληνική hip hop, reggae και dub σκηνή που θα ζήλευε ο καθένας. Παρ' όλα αυτά με εξέπληξε με το πόσο χαλαρός και φιλικός ήταν αν και τον έχω γνωρίσει εδώ και δύο περίπου χρόνια...
Με θυμάμαι ακόμα πιτσιρικά να ακούω το πρώτο hit του Κακού Συναπαντήματος (Banania) και να αναγνωρίζω ένα τραγούδι που έχει γίνει πλέον κλασσικό εξαιτίας της catsy μουσικής και στίχου που είναι φτιαγμένος για να γίνει σύνθημα.
Χρόνια μετά, με έναν εκ των ιδρυτών του Κακού Συναπαντήματος (ο άλλος είναι ο Ste) κάτσαμε μπροστά από το μικρόφωνο και μιλήσαμε για θέματα σοβαρά και άλλα όχι και τόσο, για πολιτικοποιημένο στίχο, hip hop και low bup, ιστορίες από τα παλιά και σχέδια του μέλλοντος.
Ακούσαμε reggae, μπόλικο Κακό Συναπάντημα, Ελληνικό πράμα, και ακυκλοφόρητα κομμάτια και instrumentals του Northical.
Η εκπομπή ξεκινά στο 27:00
ps: χρωστάμε μια ιστορία με Νάνους, ξωτικά και γίγαντες για μια άλλη εκπομπή...
Shitty Talking - Κάθε Τρίτη στις 22:30
FilMonkeys - Κυριακές κατά τις 19:00 με ταινίες, σειρές, βιβλία, comic κτλ
Αυτό που βλέπεις είναι κόκκινη πιπεριά, γεμιστή με ομελέτα γαρνιρισμένα με pepper sauce!
Πως καταλαβαίνεις τους ανθρώπους: ο ένας είναι σοβαρός (εξ αριστερών), ο άλλος ένας βλακαμάς που δεν μπορεί να βγει φώτο χωρίς να ποζάρει κάπως... Τα σατανικά μάτια του σκύλου καθρεφτίζουν πλήρως την προσωπικότητα του!
The Vision (2015) - Σκοτεινό sci-fi, εξαιρετικό artwork!
Ζούμε στην εποχή που το comic αναγεννάτε. Η DC με το mega event Rebirth εκτοξεύθηκε στις πωλήσεις, άλλες εταιρείες βγάζουν τόμους υπερασπιζόμενοι τα ανθρώπινα δικαιώματα των LGBT και η Marvel βγάζει εξαιρετικά comics με, με βαθιά φιλοσοφικά διλήμματα και θαρραλέα story lines.
Ένα από αυτά είναι το The Vision (2015).
O Vision είναι ένας από τους side characters που τους βλέπεις συχνά, αλλά δύσκολα παίρνουν το spotlight. Με αυτό το κύκλο όμως των 12 τευχών, ο Tom King μας δίνει μια απίστευτη ιστορία που λειτουργεί τόσο σαν μια τεράστια ανάλυση του τι είναι ο χαρακτήρας αυτός, συγχρόνως μια απίστευτη sci-fi ιστορία και με το artwork των Walta & Bellaire, μία ιστορία με φοβερό συναισθηματικό αντίκτυπο.
Ο Vision είναι το πρώτο synthezoid που έφτιαξε ο Ultron για να μπορέσει να νικήσει τους Avengers και πρωτοεμφανίστηκε στο The Avengers #57 (October 1968) απο τους Roy Thomas, Stan Lee και John Buscema. Ο Vision πάλεψε με τον πρωταρχικό κώδικα που του έγραψε ο Ultron και μπόρεσε να αντισταθεί στην φύση του. Αργότερα μπήκε στις τάξεις των Avengers, για πολλά χρόνια ήταν ζευγάρι με την Scarlet Witch και η πρωταρχική του επιδίωξη είναι η εξερεύνηση του τι εστί άνθρωπος.
Στην προσπάθεια του αυτή, το comic The Vision δίνει την ευκαιρία στον χαρακτήρα να φτιάξει οικογένεια... και τα αποτελέσματα είναι απείρως creepy και τραγικά.
Ο Vision λοιπόν, μαζί με την γυναίκα του Virginia και τα δύο παιδιά τους Viv και Vin μετακομίζουν λίγο έξω απο την Washigton DC και αρχίζουν την ζωή τους σε κάτι που μοιάζει το Αμερικάνικο Όνειρο. Σπίτι στα προάστια, ησυχία και καλό σχολείο για τα παιδιά.
Tα παιδιά γρήγορα θα έρθουν αντιμέτωπα με το σοκ και το δέος των άλλων παιδιών στο σχολείο και ως κλασσικοί έφηβοι θα αρχίσουν να έχουν τις υπαρξιακές αναζητήσεις τους. Έχοντας πρόσβαση όμως σε μία τεράστια database από δοκίμια, κείμενα κτλ, οι συζητήσεις που κάνουν μεταξύ τους τα μέλη της οικογένειας Vision, είναι πρωτοκλασάτη φιλοσοφία.
Γρήγορα, από το πρώτο τεύχος, το ίδιο comic προοικονομεί την καταστροφή αυτού του project. Και αυτό μάλλον είναι και το πρόβλημα σε αυτή την οικογένεια. Στον πυρήνα του είναι μία beta προσπάθεια του Vision να δημιουργήσει μια ευτυχισμένη οικογένεια, πράγμα που δεν ξέρω αν υπάρχει γενικώς στον κόσμο.
Η Virginia, η Viv και ο Vin έχουν μια προσωπικότητα που είναι "γραμμένη" από τον πατέρα/δημιουργό Vision. Για τους 3 αυτούς το να δημιουργήσουν την δική τους προσωπικότητα σημαίνει να παρεκκλίνουν από το αρχικό πλάνο. Να γίνουν κάτι άλλο, όπως ακριβώς ο Vision έκανε όταν αρνήθηκε να ακολουθήσει τα πλάνα του Ultron.
Κάπου εδώ ξεκινάει η ιστορία μας. Όταν ο Grim Reaper επιτίθεται στην οικογένεια (απόντος του Πατέρα) η Virginia θα προσπαθήσει να σώσει την κόρη της και θα παραβεί μία από τις βασικές λειτουργίες: σκοτώνει τον villain και το κάνει ακόμα καλύτερο λέγοντας στα παιδιά "μην το πείτε στον μπαμπά!"
Το θέμα θα πάρει τραγικές προεκτάσεις πολύ γρήγορα και μέσα από τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει η οικογένεια ανδροειδών θα δοκιμάσει τα όρια τους και θα τους μεταλλάξει στο τέλος της ιστορίας σε κάτι διαφορετικό.
Το θέμα θα πάρει τραγικές προεκτάσεις πολύ γρήγορα και μέσα από τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει η οικογένεια ανδροειδών θα δοκιμάσει τα όρια τους και θα τους μεταλλάξει στο τέλος της ιστορίας σε κάτι διαφορετικό.
Το θέμα με το The Vision είναι ότι δουλεύει σε όλες του τις παραμέτρους. Είναι ένα σκοτεινό sci-fi, με εξαιρετικό art, φοβερούς διαλόγους και απίστευτα σκληρές στιγμές. Όταν κάτι τόσο πρωτότυπο γεννιέται μέσα από έναν τόσο μεγάλο οργανισμό, μπορούμε να έχουμε πίστη ότι στο μέλλον θα δούμε και άλλα τέτοια καταπληκτικά έργα.
Ακούστε την καλύτερη στιγμή της συνέντευξης μας με τον Joey!
To mashup που έκανε ο Joey ανάμεσα σε Αρλέτα και Active Member, είναι ένδειξη πραγματικής μουσικής εξυπνάδας. Το Bar το Ναυάγιο συνδυάζετε με το Καλώς ήρθες παράξενε στον τόπο μου και το αποτέλεσμα είναι οικείο αλλά συνάμα και μια εντελώς νέα οπτική στα δύο τραγούδια με οδηγό την μουσική του Joey.
-To mashup έγινε live στην εκπομπή Shitty Talking (κάθε Τρίτη στις 22:30)
-Τον Joey τον βρίσκεις εδώ: https://www.facebook.com/Joey.re.file/?fref=ts
-Την υπόλοιπη χειμαρρώδη συνέντευξη μπορείτε να την ακούσετε από εδώ:
FilMonkeys LIVE - Doctor Strange, Blood Father, Finding Dory, TWD Premiere
Σε μία εκπομπή που όπως κάθε φορά πήγε από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς καμία συνοχή, συζητήσαμε για τα:
Doctor Strange
Blood Father
Finding Dory
Imperium
The Walking Dead - Πρεμιέρα 7 κύκλου
Η συζήτηση ξέφυγε σε θέματα φαγητού (όπως πάντα), παρελάσεις, Βέφα Αλεξιάδου και άλλα.
Απόλαυσε!
Doctor Strange Movie Review - Ξέχνα ότι ξέρεις (για τα visuals).
Ο χαρακτήρας, ο ηθοποιός και η όλη οπτική μοιάζει πολύ με Iron Man. Ο Strange μοιάζει πολύ με τον Stark καθώς είναι ένας ιδιοφυής άντρας, με πολύ ειρωνεία και αφυψηλού υφάκι. Για κάποιο λόγο ακόμα και ο Benedict Cumberbatch μοιάζει λίγο με τον Downey Jr...
H ταινία θεωρητικά ανοίγει έναν νέο δρόμο στον κόσμο της Marvel, αυτόν του μυστικισμού και της μαγείας. Στο κομμάτι της κινηματογράφησης αυτό σημαίνει ενδιαφέρουσες προοπτικές, με psychedelic visuals και παράλληλες διαστάσεις. Ο Scott Derricson πάλεψε και πήρε τη θέση του σκηνοθέτη και η επιλογή ενός horror-α θα μπορούσε να δώσει μια φρέσκια ματιά.
Στην πράξη είχαμε μια ταινία που θα μπορούσες να την πεις κλασικό marvel origin story με πολύ καλά στοιχεία.
Αρχικά τα visuals. Αν δεν έχανα την προβολή θα έμπαινα στην 3D και είμαι σίγουρος οτι κομμάτια της ταινίας θα ήταν εμπειρία! Χρώματα, αντικατοπτρισμοί, reality distortion. Όλα σε βαθμό πραγματικού τρυπαρίσματος. Μπορεί από τα τρέιλερς να σου θυμίζει το concept Inception (και έχεις δίκιο) αλλά αυτό μόνο κακό δεν κάνει στην ταινία.
Ακόμα και αν δεν ξέρεις ότι στα comics αυτά τα βλέπαμε χρόνια πριν, η αισθητική πραγματικά παίρνει έμπνευση από τη δουλειά του Nolan, αλλά το πάει στο επόμενο επίπεδο.
Οι ηθοποιοί κάνουν την δουλειά τους, με τον Cumberbatch να παίζει τον Sherlock ακόμα μια φορά (δεν μας χαλάει πολύ), τον Chiwetel Ejiofor να θυμίζει έναν μικρό Loki, τον Benedict Wong να παίζει τον... Wong (nuff said) και τον Mads Mikkelsen να ξεφεύγει από τα "ξύλινα" επίπεδα άλλον Marvel villains.
Την σκηνή πάντως την κλέβει η Tilda Swinton. H Marvel έφαγε κράξιμο που μετέφερε έναν Ασιάτη και συγκεκριμένα Θιβετιανό μοναχό σε λευκή γυναίκα μόνο και μόνο για να τα πάει καλά με την Κίνα, αλλά όπως και να το κάνουμε η Tilda, είναι η Tilda! Δεν είχε αυτό το στερεότυπο αλάθητο sensei ύφος, έδινε άλλη διάσταση στον χαρακτήρα του "Αρχαίου" με την ανδρόγυνο παρουσιαστικό της και όταν έπρεπε να δώσει συναίσθημα, ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές της ταινίας.
Στο σεναριακό κομμάτι τα πράγματα ήταν λιγότερο καλά. Η όλη φάση όπως είπαμε ήταν κλασσικό origin story, στο οποίο το σενάριο δεν δίνει τίποτα καινούριο να δούμε. Το μεγαλύτερο λάθος όμως είναι η διάρκεια της. Η ιστορία μας ποτέ δεν παίρνει τον χρόνο της για να ανασάνει. Το κομμάτι της προπόνησης με το κομμάτι της ανάληψης πόστου master απέχει ελάχιστα λεπτά και χαλάει το νόημα της: Υπομονή.
Αν και τα plotholes ήταν αρκετά, θα δώσω τα εύσημα στην ταινία για την διαχείριση της τελικής σκηνής. Καθώς προχωράει η ταινία προς τα εκεί είσαι πεπεισμένος ότι θα δεις μια ακόμα τελική μάχη, όπου έχουν ανοίξει οι ουρανοί και ο κόσμος είναι έτοιμος να καταστραφεί. Παρ' όλα αυτά οι σεναριογράφοι εδώ παίρνουν άριστα, με ένα ιδιοφυές τρικ που παίζει με τον concept του χρόνου και συγχρόνως δίνει ένα μάθημα ηθικής στον χαρακτήρα μας.
Είχε τα πάνω και τα κάτω της αυτή η ταινία. Παραμένει όμως μία ταινία για κινηματογράφο, για να περάσεις καλά, σε μία ακόμα origin ιστορία απο την Marvel.
FilMonkeys LIVE: Μιλάμε για το Doctor Strange και τι υπόλοιπες ταινίες της εβδομάδας
Shitty Talking συνέντευξη με τον Joey
Με θετική διάθεση, καφρίλα και την "πορτοκαλένια" κουρδισμένη συμπληρώσαμε πάνω από δύο ώρες με συζητήσεις για την μουσική και με πολύ... ΠΟΛΥ live perfonmances...
Βρες τον Joey και τη μουσική από την σελίδα του στο Facebook και στο Youtube.
Shitty Talking κάθε Τρίτη στις 22:30 με καταπληκτική μουσική και μέτριο μπλά μπλά
FilMonkeys LIVE - Accountant, Rob Zombie's 31, New Trailers, Black Mirror S03
Όπως κάθε Κυριακή, οι FilMonkeys βάζουν καταπληκτική μουσική και σχολιάζουν τις ταινίες της εβδομάδας, νέα τρέιλερ, σειρές και βιβλία.
Σε αυτήν την εκπομπή λέμε την γνώμη μας για τα:
- Accountant
- 31 (Rob Zombie)
- LOGAN (Trailer)
- Guardians of the Galaxy (Trailer)
- Arrival (Trailer)
- Black Mirror (Season 3)
- Κόκκινη Ανατολή (Εκδόσεις Μεταίχμιο).
Τρίτη 22:30 - Shitty Talking w/h Joey
Κυριακή 19:00 - FilMonkeys
Οι Big 3 του Ελληνικού Stoner εν έτη 2016 - Album releases
H stoner rock στην Ελλάδα είναι σε μεγάλη άνοδο. Όσο ο κόσμος ακούει, γεμίζει μαγαζιά και ακολουθεί τα ελληνικά συγκροτήματα, τόσο κι αυτά βγάζουν περισσότερη και καλύτερη μουσική.
Σήμερα θα δούμε τι μας παρουσίασαν οι Big 3 του ελληνικού stoner και την άλλη βδομάδα θα δούμε μερικά από τα καλύτερα μικρά συγκροτήματα, που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα Big 3.
Με σειρά ημερομηνίας release:
Planet of Zeus - Loyal to the Pack
Οι Planet είναι το συγκρότημα από τα τρία που ταιριάζει περισσότερο στα γούστα μου. Το macho που βγάζουν σε μουσική και στίχους είναι αυτό που τράβηξε το ελληνικό κοινό. Τους έμαθα όταν έκαναν support στους Clutch και μπορώ να διακρίνω ομοιότητες στο στυλ παρά στη μουσική.
Παρ' όλο που ο δίσκος είναι μια διαφορετική προσέγγιση, θα ανακαλύψεις μέσα τραγουδάρες όπως το Devil calls my name και το Them Nights, αλλά και μακρές μελωδίες που θα σε συνοδέψουν σε σκοτεινές νύχτες παρέα με ένα whiskey...
Κάθε Τρίτη στις 22:30 - Great Music, Shitty Talking...
1000Mods - Repeated exposure to...
Οι 1000Mods είναι ότι πιο κοντά σε Dessert κατάσταση μπορεί να βγάλει η χώρα μας. Μεγαλωμένοι στο χωριό Χιλιομόδι της Κορινθίας, το συγκρότημα έκανε πάταγο μεταφέροντας την αίσθηση της ερημιάς στη μουσική, όπως άλλοτε είχαν κάνει οι Kyuss με την έρημο της Καλιφόρνια.
Ο δίσκος είναι μια τοπ παραγωγή που είναι φτιαγμένος για να ακούγεται ολόκληρος, με την επαναλαμβανόμενη έκθεση σε αυτόν να τον κάνει όλο και καλύτερο.
Αν και για αυτόν τον λόγο μπορεί να μην έχει τρανταχτό hit, μπορείς να ξεχωρίσεις το The Son και το Into the Spell.
ps: pun intented
Nightstalker - As Above so Below
Ο δίσκος είναι μια τοπ παραγωγή που είναι φτιαγμένος για να ακούγεται ολόκληρος, με την επαναλαμβανόμενη έκθεση σε αυτόν να τον κάνει όλο και καλύτερο.
Αν και για αυτόν τον λόγο μπορεί να μην έχει τρανταχτό hit, μπορείς να ξεχωρίσεις το The Son και το Into the Spell.
ps: pun intented
Ανακάλυψε μουσικές και μείνε ενήμερος για τις live εκπομπές από τη σελίδα μας στο facebook.
Nightstalker - As Above so Below
Πρέπει να είσαι πολύ hardcore βλακο μεταλάς για να μην θαυμάσεις το καταπληκτικό artwork αυτού του δίσκου. Δουλειά τοπ επιπέδου που άνετα γίνεται tattoo σε όλη τη πλάτη. Μέχρι τότε μπορείς να πάρεις μπλούζα, που περιμένω πως και πως, ή το καταπληκτικό βινύλιο τους.
Μουσικά τώρα, το As Above so Below είναι ένας δίσκος που σαν σύνολο δεν σου αφήνει κάποια αίσθηση. Του λείπει όσα είχε το Dead Rock Commandos, δηλαδή το hit για τον λαό και το hit για τον λαό με τη γενικότερη έννοια.
Παρ' όλα αυτά ο δίσκος έχει μερικά πολύ καλά κομμάτια με το The Dog That No-One Wanted, Forever Stone και My Electric Head να ξεχωρίζουν.
Ίσως ο δίσκος να ήθελε λίγο χρόνο ακόμα να ωριμάσει μέχρι να κυκλοφορήσει...
Ίσως ο δίσκος να ήθελε λίγο χρόνο ακόμα να ωριμάσει μέχρι να κυκλοφορήσει...
Κόκκινη Ανατολή του Pierce Brown - Σου βρήκα το επόμενο sci fi κόλλημα!
Μία ιστορία εκδίκησης, πολέμου και αναζήτησης της εξουσίας... που θυμίζει το Hunger Games και το Game of Thrones.
Αυτό γράφει στο οπισθόφυλλο κι αν και έχει τα δίκια του ο κριτικός, αδικεί τρομερά το βιβλίο. Η Κόκκινη Ανατολή ήταν ένα βιβλίο που είχα στην wishlist μου εδώ και χρόνια, αλλά πάντα κάτι γινόταν και δεν το έπιανα. Είχα ακούσει διθυραμβικά σχόλια, είδα ότι είχε πάρει και το Goodreads Choise Award το 2014 και ότι συγχρόνως ο Pierce Brown είναι στα 20s του!
Το concept είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται ο Ridley Scott για να φτιάξει το επόμενο hit του, συνδυάζοντας Gladiator και Alien:
Εκατοντάδες χρόνια στο μέλλον, η ανθρωπότητα έχει εποικίσει τον Άρη και η κάστα των Κόκκινων είναι αυτή που βρίσκεται εδώ και γενιές στο εσωτερικό του πλανήτη και προσπαθεί να τον κάνει κατάλληλο για ζωή, εξορύσσοντας το στοιχείο που θα βοηθήσει στην γεωδιαμόρφωση που θα δώσει στην υπόλοιπη ανθρωπότητα τη δυνατότητα να ζήσει στον κόκκινο Πλανήτη...
Ο Ντάροου είναι κόκκινος. Μαζί με την υπόλοιπη φυλή του χρησιμοποιούν τεράστια τρυπάνια για να μπουν στα έγκατα του εδάφους, καθημερινά, κινδυνεύοντας τόσο από θύλακες μεθανίου ή μεταλλαγμένες βδέλλες. Η πειθαρχία, η προπαγάνδα που ακούνε κάθε μέρα από την τεράστια οθόνη στο κέντρο του οικισμού, είναι η ουσία της ζωής τους.
Στην Κόκκινη Ανατολή η κοινωνία είναι χωρισμένη σε κάστες. Οι Κόκκινοι είναι η κατώτερη κάστα. Οι Χρυσοί είναι η ανώτερη, αυτοί που διοικούν τη διαγαλαξιακή αυτοκρατορία. Ενδιάμεσα πολλά χρώματα αποτελούν τη δομή της κοινωνίας, το καθένα έχοντας τον ρόλο του: οι Πράσινοι έχουν την τεχνολογία, οι Ροζ τις ερωτικές απολαύσεις, οι γκρίζοι την αστυνόμευση και ούτω καθεξής.
Υπάρχουν κάποιοι όμως που δεν πιστεύουν στην προπαγάνδα των Χρυσών. Οι Γιοι του Άρη είναι μία τρομοκρατική οργάνωση που σαμποτάρει τη λειτουργία της κοινωνίας πιστεύοντας σε ένα καλύτερο μέλλον, σε μία ζωή που δεν θα είναι οι κατώτεροι.
 |
| Η Κοινωνική διαστρωμάτωση |
Όταν ο Ντάροου θα χάσει το πιο αγαπημένο του πρόσωπο εξαιτίας της εξουσίας των Χρυσών, θα έρθει σε επαφή με τους Γιους του Άρη και θα ανακαλύψει την αλήθεια. Εδώ και εκατοντάδες χρόνια ο Άρης έχει επικοιθεί και η δουλειά των Κόκκινων είναι η βάση μιας κοινωνίας που ευημερεί και ξοδεύει ακατάσχετα.
Ο Ντάροου λοιπόν θα εισχωρήσει μέσα στις τάξεις των Χρυσών και με όπλο το μίσος του και τη διαφορετικότητα που του δίνει η ανατροφή του ως Κόκκινος θα προσπαθήσει να ανελιχθεί στην κοινωνία τους, να φτάσει σε μία θέση εξουσίας και με τη δύναμη που θα αποκτήσει να υποστηρίξει την Επανάσταση.
Για να το κάνει αυτό ο Ντάρρου πρέπει να περάσει στην Ακαδημία και να διαπρέψει σε μία δοκιμασία που ξεχωρίζει τους ηγέτες από τους καλύτερους των καλύτερων. Η δοκιμασία δεν είναι άλλη από μία προσομοίωση πολέμου με τους μαθητές να χωρίζονται σε 12 ομάδες και να πολεμούν μεταξύ τους με σκοπό την επικράτηση.
Η Κόκκινη Ανατολή έχει μικρές ομοιότητες με το Hunger Games και το Game of Thrones αλλά είναι το ίδιο καταπληκτικό βιβλίο. Το μέλλον που ο Pierce Brown έχει οραματιστεί είναι ζοφερό με έναν τρόπο που δεν φαντάζει τόσο fantasy όσο το Hunger Games.
Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ από όλα είναι ότι χρησιμοποιεί concept που μπορεί να ξενίσουν, όπως τα Χρώματα για τις Κάστες, που σιγά σιγά μέσα στο βιβλίο δείχνουν τον λόγο ύπαρξής τους.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι οι βρισιές. Οι Κόκκινοι ως η κατώτερη κάστα είναι αυτοί που θα βρίσουν πιο... λιμενεργάτικα. Οι Χρυσοί από την άλλη είναι ευγενείς, θα βρίσουν με τακτ. Αυτή η εμμονή του συγγραφέα με τις βρισιές έκανε κάποιους διαλόγους cheesy, αλλά όταν θα καταλάβεις πόσο σημασία έχεις για την πλοκή δίνεις τα credits στη φαντασία του Brown.
Ένα ακόμα πράγμα στο οποίο διαπρέπει ο συγγραφέας είναι το να δημιουργεί τη διαβολική εικόνα των Χρυσών. Το ύφος τους, οι πράξεις τους, ο τρόπος που τιμωρούν. Όλα είναι διαθέσιμα για να σε κάνουν να χαίρεσαι που ο Ντάροου σχεδιάζει γενοκτονία.
Αν διαβάσεις το πως γίνεται ο απαγχονισμός στη χαμηλή βαρύτητα του Άρη και δεν στοιχειωθούν τα όνειρα σου είναι ένας σκληρός motherfucker. Εγώ καθόμουν και θαύμαζα την ευρηματική κακία των Χρυσών και το ταλέντο του Brown.
 |
| ΗΩ - fan art, graffiti |
Από τη μέση περίπου και μετά που μεταφερόμαστε στην Ακαδημία το βιβλίο αλλάζει ύφος και σου δίνει κι άλλα στοιχεία για τον κόσμο που παρουσιάζει.
Η Ακαδημία είναι χωρισμένοι σε 12 οίκους, ο καθένας με το όνομα ενός αρχαίου Έλληνα θεού. Οι μαθητές που θα περάσουν επιλέγονται με βάση την προσωπικότητά τους. Πετιέται λοιπόν η κάθε ομάδα στο κάστρο της χωρίς τη βοήθεια της τεχνολογίας και με την όλη φάση να είναι ένα μεσαιωνικό σκότωσε ή υποδουλώσου!
Από διαστημικό sci fi μπαίνει σε πλαίσια μεσαιωνικού fantasy. Τσεκούρια, άλογα, όλο το πακέτο. Το τρικ του συγγραφέα είναι καταπληκτικό και σε κρατάει σε εγρήγορση σε όλη τη διαδρομή, αλλά δεν σταματάει εκεί. Η φιλοσοφία των Χρυσών, ο λόγος που διαστρωματώνεται -με τα χρώματα- η κοινωνία βασίζεται στα ιδανικά της αρχαίας Ρώμης και της Ελλάδας.
Από διαστημικό sci fi μπαίνει σε πλαίσια μεσαιωνικού fantasy. Τσεκούρια, άλογα, όλο το πακέτο. Το τρικ του συγγραφέα είναι καταπληκτικό και σε κρατάει σε εγρήγορση σε όλη τη διαδρομή, αλλά δεν σταματάει εκεί. Η φιλοσοφία των Χρυσών, ο λόγος που διαστρωματώνεται -με τα χρώματα- η κοινωνία βασίζεται στα ιδανικά της αρχαίας Ρώμης και της Ελλάδας.
Αν έχεις γνώσεις αρχαίας Ελληνικής ιστορίας, θα διακρίνεις ομοιότητες ανάμεσα στην ευγενή στρατιωτική ζωή των Χρυσών με τους Σπαρτιάτες που χρησιμοποιούσαν τις υποδουλωμένες γύρω πόλεις-κράτη για να κάνουν τις δουλειές που οι ίδιοι δεν μπορούσαν (γεωργία, κτηνοτροφία κτλ). Με όλα αυτά τα στοιχεία ο Pierce Brown δημιουργεί ένα sci fi που σου φαίνεται γνώριμο και μπορείς να το παρακολουθήσεις. Είναι οικείο...
Για να σε ψήσω λίγο παραπάνω η ταινία ετοιμάζεται σιγά σιγά από τον Marc Foster (Quantum of Solace, World War Z) με τα πρώτα drafts να γράφονται από τον ίδιο τον Pierce Brown.
Για να σε ψήσω λίγο παραπάνω η ταινία ετοιμάζεται σιγά σιγά από τον Marc Foster (Quantum of Solace, World War Z) με τα πρώτα drafts να γράφονται από τον ίδιο τον Pierce Brown.
Mετάφραση: Τιτίνα Σπερελάκη
ISBN: 978-960-566-972-0
Σελίδες: 536
Ημερομηνία έκδοσης: 06/04/2015
Tag :
book,
by allodapos,
Ο Λόγος των Αποκλεισμένων - Κάνε το Τεστ και δες πόσο φασίστας είσαι!!
Αυτό το ντοκιμαντέρ δουλεύει και ως τεστ ανακάλυψης του φασίστα. Ο Γιώργος Κεραμιδιώτης δημιούργησε ένα ντοκιμαντέρ που στόχο έχει να αφήσει τα πράγματα να μιλήσουν από μόνα τους. Για να το κάνει αυτό παρακολούθησε ένα από τα καλύτερα μαθήματα που έχει να προσφέρει το τμήμα Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης.
Το μάθημα Κοινωνικός Αποκλεισμός είναι μια πολύ απλή ιδέα: καλείς τις ομάδες που για οποιονδήποτε λόγο είναι στο περιθώριο ή αποκλεισμένοι και τους δίνεις το βήμα να μιλήσουν οι ίδιοι για τη ζωή τους, την κατάσταση τους, τα αιτήματα και τα θέλω τους.
Από το αμφιθέατρο έχουν περάσει εκπρόσωποι των ανέργων, φυλακισμένων, ΛΟΑΤ, πρώην εξαρτημένων, γονείς καρκινοπαθών, ΑμεΑ και ούτω καθεξής. Στο ντοκιμαντέρ μπορείς να δεις καθημερινούς ανθρώπους να μιλάνε για την εμπειρία τους κι αυτό το κάνει ακόμα πιο αληθινό και με αξία.
Όπως λέει και ο κ. Λαινάς (συντονιστής του Προγράμματος Προαγωγής Αυτοβοήθειας) ο καλύτερος τρόπος για να απαλείψεις ρατσιστικές ιδέες και συμπεριφορές είναι να δώσεις σε μία απρόσωπη ομάδα (μετανάστες, ομοφυλόφιλοι, εξαρτημένοι) πρόσωπο. Να σταματήσουν να είναι οι πούστηδες και να είναι ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Κώστας κτλ
Αυτό κάνει αυτό το ντοκιμαντέρ και σας το προτείνω τόσο για να έρθετε σε επαφή με διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, όσο και για να δείτε τις καταπληκτικές συζητήσεις που γίνονται μετά από κάθε ομιλία στο αμφιθέατρο.
Είναι φοβερό το πόσο πίσω είναι τα μυαλά των νέων ανθρώπων και το κάνει ακόμα χειρότερο το γεγονός ότι είναι ψυχολόγοι.
ΑΝ λοιπόν στην συζήτηση των φοιτητών με τους μετανάστες αρχίζεις και νιώθεις άβολα και θες να χτυπήσεις το κεφάλι σου στην οθόνη... είσαι σε καλό δρόμο. Αν όμως αρχίζεις και λες μπράβο τα παιδιά καλά τα λένε, συμφωνώ, τότε είσαι οοοολίγον φασιστάκος.Το βίντεο που σας έχω είναι από την προβολή στη Λάρισα (μπορεί και να με αναγνωρίσεις στο κοινό!). Στην αρχή υπάρχει μια εισαγωγή του σκηνοθέτη και η ταινία ξεκινάει απο το 4.25
4.25 - 28.10 Επιζώντες της Ψυχιατρικής
28.12 - 42.26 Πρώην Εξαρτημένοι
42.28 - 58.36 Μετανάστες
1.00.10 μέχρι τέλους Συζήτηση με τον Σκηνοθέτη
Σκέψεις:
- Αυτό που λέει η Μαρία στο 28.00 είναι η ουσία του προβλήματος στο ψυχιατρικό σύστημα. Ποια ψυχιατράρα θα έριχνε τον εγωισμό του για να ακούσει τι έχουν να πουν οι ψυχικά ασθενείς και θα άκουγε το πως θέλουν να διοικήσουν τις δομές που δουλεύουν οι ίδιοι;
- Στο δεύτερο μέρος, των πρώην εξαρτημένων, όλα τα παιδιά που βλέπεται να μιλάνε, τα γνωρίζω και τα βλέπω ανά τακτά διαστήματα, όσο κάνω την εκπαίδευση μου στον τομέα των εξαρτήσεων. Ο ένας είναι πλέον εργαζόμενος στο πρόγραμμα και είναι πρότυπο για τα παιδιά που ξεκινάνε την προσπάθεια τους. Το ζευγάρι είναι ακόμα μαζί και παλεύουν για μια καλύτερη ζωή. Το άλλο παλικάρι συνεχίζει τη ζωή του, με ταπεινότητα που μερικές φορές με έχει μπερδέψει...
- Αν και οι κοπέλες στο μεταναστευτικό βγάζουν μικροψυχία και μικροαστισμό, το παλικάρι στο 52.07 είναι περισσότερο για σφαλιάρες.
- Μία inside πληροφορία (δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά) λέει ότι όταν η μάνα μίας από τις κοπέλες είδε το ντοκιμαντέρ την έκραξε και την έστειλε σε δομή να "τριφτεί" και να προσφέρει. Μακάρι να είναι αλήθεια και το κορίτσι να έχει βγάλει το κεφάλι από τον κώλο της (που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι).
- Τελικά είσαι φασιστάκος;
Tag :
by allodapos,
Documentaries,
FilMonkeys LIVE - Open Disqussion w/h Alex Tzeremes
Συζητήσαμε για τα:
Lost in Traslation
Captain Fantastic
Τα remakes της Disney
To τελευταίο trailer απο Rogue One
To Τρίτο Στεφάνι απο ΚΘΒΕ
Φοιτικές Θεατρικές Ομάδες ΑΠΘ
Gwenpool (comic)
The Chronicles of Wormwood (comic)
The Killing Joke, o Batman και ο Joker
Ακούσαμε νοσταλγική 90's Pop!!!
Enjoy!
Το Τρίτο Στεφάνι - Μια μεγαλειώδης παράσταση από το ΚΘΒΕ
Θυμάμαι τον καταπληκτικό καθηγητή Λογοτεχνίας που είχα στην τρίτη Λυκείου. Την μέρα που θα πιάναμε τον Ταχτσή, μπήκε μέσα με το μπλε κοστούμι του και το τσιγάρο στα χείλη και μας είπε:
Αν ο Καβάφης ήταν μια γλυκιά αδερφή, ο Ταχτσής ήταν μια τρελαμένη πουστάρα...
Δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά ο καθηγητής μου θαύμαζε τον Ταχτσή και το έργο του. Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες συγγραφείς και σίγουρα από τους πιο αμφιλεγόμενους, ο Ταχτσής γύρισε τον κόσμο, έγραψε βιβλία, απέτυχε και μετά αναγνωρίστηκε και πάλεψε για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων.
Ο ίδιος επίσης ομοφυλόφιλος που εκδιδόταν ως τραβεστί, πέθανε το 1988, δολοφονημένος σε ένα έγκλημα που πιθανόν να συνδέεται με την σεξουαλική του φύση.
Το μεγαλύτερο έργο του, το Τρίτο Στεφάνι, έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, έχει πουλήσει όσο κανένα του άλλο, έχει μεταφερθεί στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο και τώρα το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το παρουσιάζει σε μία μεγαλειώδη παράσταση με την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, στην πρώτη της συνεργασία με το ΚΘΒΕ, στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το Τρίτο Στεφάνι ακολουθεί την ιστορία δύο γυναικών, της Εκάβης και της Νίνας. Οι δυο τους αφηγούνται τη ζωή τους κι εμείς παρακολουθούμε την αφήγησή τους από τα νιάτα, τους γάμους και τα παιδιά. Η ιστορία ξεκινάει από τις αρχές του αιώνα και φτάνει μέχρι και τη μεταπολεμική Ελλάδα.
Ο σκηνοθέτης Θανάσης Παπαγεωργίου δημιουργεί μια παράσταση που σου κόβει την ανάσα, με δαιμονικό ρυθμό και ερμηνείες που σε παρασέρνουν. Η Ε. Κωνσταντινίδου είναι ανεμοστρόβηλος και σε τραβάει με άνεση από την κωμωδία στο δράμα, ενώ τα σκηνικά εναλλάσσονται συνεχώς και μαζί τους και τρεις διαφορετικές εποχές.
Κάπου ψηλά βλέπαμε τη φιγούρα ενός κοκκινοφορεμένου νεαρού άντρα. Στην πορεία καταλάβαμε ότι συμβόλιζε τον μικρό Άκη που έβλεπε όσα συνέβαιναν στην οικογένειά του και τα κατέγραφε στο μυθιστόρημά του. Σε ένα δεύτερο επίπεδο βλέπουμε τον ίδιο τον μικρό Ταχτσή που έχει παραδεχτεί ότι ο ρόλος τη Εκάβης είναι βασισμένος στην γιαγιά του.
Το κείμενο είναι εξαιρετικό και είναι αυτό που θέλω να δω από μια σύγχρονη παράσταση του Κρατικού. Το Τρίτο Στεφάνι, χωρίς καμία ντροπή, σκιαγραφεί την Ελληνική κοινωνία στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, την πολλές φορές τοξική σχέση μάνας-γιου, τη σεξουαλικότητα.
Τέλος, δεν χρειάζεται να το πω, αλλά η παράσταση κρατάει πάνω από 3 ώρες ωστόσο δεν κουράζει στο ελάχιστο.
Tag :
Θέατρο,
by allodapos,
